De man wees me op een artikel in de Limburger van afgelopen zaterdag. Het ging over de visie van een hoogleraar ‘Zorgomgeving voor Kwetsbare Ouderen’ (ik wist niet eens dat zoiets bestond, dus ik leerde meteen al bij) op verpleeghuizen en de manier waarop we voor onze ouderen zorgen.
Deze dame stelt, onder andere en kort door de bocht gezegd, dat verpleeghuizen mensen zieker maken en dat we de samenleving deel moeten laten zijn van het leven van de verpleeghuisbewoners. Nu moet ik bekennen dat ik bij dit soort idealistische ideeën vaak allerlei beren op de weg zie, maar in de basis is het natuurlijk een mooi en ook logisch idee om het normale leven en verpleeghuisleven met elkaar te verweven.
Ik was hier eens over aan het denken toen ik zondagochtend de binnenstad van Eindhoven in fietste. Die stond namelijk eindelijk weer geheel in het teken van de marathon die er gelopen werd. Ik deed zelf mee aan de tien kilometer en ik bedacht me dat het wel aardig zou zijn om de bijbehorende medaille eens te showen tijdens de avonddienst die ik ook nog had. Op die manier kwam de marathon een klein beetje de Merefelt in leek me.
Zo bedacht, zo gedaan. Aan het begin van mijn dienst liet ik de medaille zien aan een dame van tegen de honderd die haar dagen doorbrengt in een rolstoel. Ze begon te glunderen toen ze de medaille zag. ‘Hang ‘ns om’ was het verzoek dat direct volgde. Ze vond hem prachtig.
Toen ik een uurtje later terugkwam op de medaille die om haar nek hing, vertelde ze apetrots dat ze die gewonnen had.
Of ik de marathon nou daadwerkelijk dichterbij bracht weet ik zo net nog niet. Maar de van trots glunderende ogen van deze dame waren sowieso de moeite waard.