X

De gele kaart

Op de school van ons grut liep het schijnbaar weer eens uit de hand met te laat komende leerlingen en werd het ‘te laat kom’ kom beleid aangescherpt. Tenminste, dat neem ik aan. De directeur van de school was ‘s morgens vlak na het gaan van de bel druk doende met het aanspreken van ouders die hun kids te laat brachten en tot mijn niet geringe verbazing kreeg de groepvierdochter een zogenaamde gele kaart mee naar huis.

Op die kaart stond geschreven dat ons kind in een korte periode drie keer te laat was gekomen, dat dat toch echt niet de bedoeling was en we moesten het blaadje ondertekend weer in laten leveren.

Nu wil het geval dat ik een hekel heb aan te laat komen. En dat ik dat vrij effectief projecteer op mijn kinderen. Ik denk oprecht dat ik in de zes jaar dat ik nu kids naar school breng misschien één keer te laat ben geweest. En dat was niet de afgelopen periode.

Maar ja, ik breng de kids zo’n beetje de helft van de tijd naar school en de andere helft van de tijd neemt de man in deze de honneurs waar en hij voelt de urgentie van het op tijd komen iets minder sterk dan ik. Desondanks is hij volgens eigen zeggen vrijwel altijd op tijd, zei het soms nipt. Ik geloof dit wel, want de groepvijfzoon zou gaan protesteren als het niet zo zijn. Hij lijkt op mij.

Voor de zekerheid stak ik toch een preek af over het belang van op tijd komen. Ik legde het best werkbare tijdschema uit en foeterde nog wat over op tijd vertrekken. Ik had het net zo goed kunnen laten want de man was samen met de groepvijfzoon totaal verbolgen over het concept gele kaart, de groepvierdochter wilde het er NIET over hebben en de kleuterdochter luistert op het moment sowieso nergens naar.

Vervolgens ging er bij mij een lampje aan. Want waarom had alleen de groepvierdochter zo’n kaart gekregen. We leveren ze immers altijd gezamenlijk af.

En daar heb ik dan toch een bedenking bij het systeem. Schijnbaar heeft men geen idee waarom mijn meisje een paar keer te laat in haar klas was. Sinds een zekere pandemie mogen we als ouders niet meer de school in, en omdat we dat lastig vonden voor ons kleutermeisje vroegen we haar grote zus om haar te brengen. Dan werd ze toch een beetje weggebracht.

Dit is een gewoonte geworden en schijnbaar zorgde het er een paar keer voor dat ons zorgzame groepviermeisje niet helemaal op tijd in haar lokaal verscheen. In plaats van het arme kind een gele kaart meegeven, hadden ze haar misschien beter even uit kunnen leggen dat ze direct naar de klas moet gaan als ze aan de late kant is.

Mijn preek heb ik maar weer teruggenomen en geheel tegen mijn principes in denk ik in deze ‘beter laat dan nooit’.

Bianca: