Beeing around

Vanwege de een of andere pandemie ging de Roparun van 2020 niet door. In 2021 werd ze in eerste instantie uitgesteld en daarna kwam met dan met een alternatief plan. In oktober zou een estafette worden gehouden, binnen Nederland en over een volstrekt andere route.

Met Rotterdam en Parijs heeft de Roparun dit jaar dus werkelijk niets meer van doen maar dat mag de pret niet drukken. Team 299 is er weer enthousiast voor gegaan en met hen vele anderen. Aardig is daarbij wel dat het dit jaar voor het team uit Veldhoven welhaast een thuiswedstrijd is. De route is namelijk een rondje met als begin en eindpunt het Limburgse Landgraaf en het middelste doorkomstspunt is Eindhoven.

De man doet ook dit jaar weer enthousiast mee. We hebben vorig jaar immers niet voor niets zo met worstenbroodjes lopen leuren. In een vlaag van verminderde oplettendheid zei ik echter ook toe dat ik wel een extra weekend kon werken en daar was opeens een oppasprobleem.

We schakelden hulptroepen in de vorm van opa en oma in. Mijn ouders logeren het weekend in Eindhoven. Prettig geregeld, zo vind ik.

Bijkomend voordeel is de beschikbaarheid van een auto. De doorkomst van de man in Eindhoven is om een wel erg dramatisch tijdstip. Maar de wissel in Lieshout konden we wel even gaan bekijken. Samen met oma gingen de slaapdronken groepvijfzoon en ik zo rond kwart over tien op weg om pappa aan te moedigen.

Dat is gelukt. We hebben gesupport en lieten ons daarmee van onze goede kant zien. Mocht de man ooit weer meedoen opteren we wel voor een flyby overdag. Das gewoon fijner.

Op zondag rent de man nog een eindje naar Landgraaf, ga ik maar weer eens werken en gaan de kids met opa en oma leuke dingen doen. Het is een drukke toestand maar wel leuk. En voor het goede doel. Recht zo die gaat dus maar.