Nu gebleken is dat men in politiek Den Haag haar geld liever besteedt aan het handhaven van allerlei discutabele Corona regels en zelfs meneer Gommers ruzie heeft met het personeel op zijn IC, lijkt het me wel eens aardig om het over waardering van het werk in de zorg te hebben.
Dat is bepaald een gecompliceerd thema. Ik kan heel makkelijk roepen dat ik meer geld wil, maar ik realiseer me ook terdege dat de zorgkosten behoorlijk uit de hand lopen. En het personeelstekort is ook echt niet zomaar opgelost met een paar procent meer salaris. Wat dan weer niet wil zeggen dat ik niet vind dat we wat onderbetaald worden.
Waardering zit hem echter in meer dingen dan geld, dat mag duidelijk zijn. Als mijn leidinggevende of collega me laat weten blij met me te zijn, voel ik me gewaardeerd en dat vergroot het werkplezier dan weer aanzienlijk.
Op deze mooie nazomerzondag kon de waardering bijna niet groter worden. Het was weer eens een wat rommelige dag toen ik benaderd werd door iemand die duidelijk familie was van een van de zorgvragers op de afdeling waar ik stond.
‘Moet moeder op bed blijven?’ was de vraag en daarmee impliciet het verzoek haar uit bed te halen. Dat ging ik uiteraard doen en ik was blij voor de dame dat ze even mee kon met haar familie.
Het geval wil namelijk dat deze dame tot voor kort prima zelf uit bed kon komen en daar overdag waarschijnlijk helemaal niet in beland zou zijn. Alleen viel ze en brak haar heup. Dat is voor een gewone kwetsbare oudere al bar lastig en kan zomaar leiden tot een zogenaamde cascade breakdown, voor iemand die ook nog lijdt aan dementie zijn de gevolgen helemaal waardeloos.
Want dat die heup gebroken is, dat blijft niet hangen. Eventuele pijn wel, en dat zorgt voor nog meer verwarring. En leg iemand maar eens uit dat ze niet naar het toilet kan gaan. Of dat ze moet oefenen om weer te leren lopen.
Schrijnend dus. En verdrietig. Voor de dame, maar zeker ook voor haar familie. Want die kijken machteloos toe.
Terug naar de waardering. Terwijl ik de dame uit bed haalde sprak ik met de familie. Het ging over wat er gebeurd was en hoe moeizaam het nu ging. Dat dat een emotioneel gesprek was, is niet meer dan logisch. Ik was dan ook behoorlijk verrast toen ze me ook vertelden dat wel te zien was dat ik mijn werk met liefde deed en dat ze dat waardeerden.
Het zal wel zoetsappig klinken, en boodschappen kan ik er ook al niet van doen, maar daar kan toch weinig tegen op.