Zoals voorzien, ging het opstaan op maandagochtend niet bijzonder makkelijk. Twee van de drie kids moesten wakker worden gemaakt nadat ze de avond ervoor toch iets te laat naar bed gingen.
Eenmaal aan het ontbijt ging het gelukkig wel weer en iedereen belandde in blije toestand op school. Dat was niet in de laatste plaats omdat het middagprogramma van de maandag door de kids bijzonder gewaardeerd werd. Ook de kleuterdochter mocht na een paar weken zeuren naar zwemles.
Ik mocht deze toestand faciliteren en het was een hele logistieke operatie. Ik zorgde van te voren voor wat te eten, kocht ook het diner vast in, raapte de spullen netjes bij elkaar en praatte in op de kleuterdochter.
Die had namelijk bedacht dat ze wel zelf kon fietsen naar de zwemles. En ik vond dat niet het beste idee. Een heel stuk fietsen, zwemmen, spelen en weer terugfietsen na een iets te korte nacht, dat is vragen om problemen. Ik praatte tevergeefs als brugman en ging daarna over op de ‘ervaar het maar’ tactiek.
Natuurlijk kreeg ik gelijk, aan het eind van de overigens geslaagde zwemles ging het kaarsje langzaam uit. Mijn meisje speelde nog wel lekker in de kidsclub, maar ze was wat tammetjes. Het terugfietsen was een behoorlijke inspanning voor het arme kind en ze schoof daarna afgepeigerd aan tafel.
Er zijn nog een paar stukjes pizza ingegaan en daarna kukelde ze langzaam maar zeker in slaap. Letterlijk. Aan tafel. De man maakte er nog een foto*
* die foto is natuurlijk heel schattig, maar ook echt iets te intiem voor het wereldwijdeweb. Daarom een plaatje van Pexels. Ook leuk toch.