Dus. Ik ben een avondmens. Altijd geweest volgens mij. Ik herinner me dat ik bedtijd als kind ook al een onzinnig concept vond en dat ik eindeloos in bed lag te lezen. En dan zo af en toe naar beneden hobbelde om te vragen of ik nog iets mocht eten… Het late night snacken zat er ook al vroeg in.
Bij de groepvijfzoon herken ik dat terug, hem vroeg naar bed brengen heeft sowieso geen zin en zelfs als hij later gaat ligt hij vaak nog lang allerlei transformer geluiden te maken of met knuffels te spelen. Schijnbaar zit het in de genen, ik hoop dat hij de snacks nog even uitstelt.
Het gevolg van dat late slapen, als mensen me vertellen dat ze rond tien uur naar bed gaan voelt het voor mij alsof de dag net begonnen is, is dat ik ‘s morgens niet direct op mijn best ben. Ik hou sowieso van uitslapen en als ik dan toch uit bed geraakt ben, is mijn humeur nog niet optimaal. Ik sta gewoon nog niet helemaal aan.
Best bijzonder dat het me dan toch keer op keer gelukt is om werkzaamheden te gaan doen waarbij dat vroege opstaan een vereiste is. Dat begon ook al toen ik puber was, ik bezorgde een tijdje een ochtendkrant (de Kennemer versie van het Noord-Hollands dagblad, mocht u het willen weten) en ik werd zelfs een tijdje postbode.
Dan zou je denken dat ik daar wat van geleerd had, maar nee hoor, in al mijn wijsheid besloot ik toen om te scholen naar de zorg, waar de ochtenddiensten gewoon om zeven uur beginnen. Van de omschoolkeuze heb ik nog altijd geen seconde spijt gehad, maar als ik weer eens gapend op de fiets zit tussen de fluitende vogeltjes kan de morgenstond me echt niet bekoren.
Het betrekkelijk laat naar bed gaan en dan ook weer vroeg op leidt nog wel eens tot slaaptekorten. En het laatste jaar blijkt het aardig te werken om dat tekort in weekenden zonder vroege dienst in te halen. De kids vermaken zich inmiddels zelf redelijk en zeker als de man nog wat faciliteert kan ik op zo’n ochtend echt een paar uur bijslapen. Heer-lijk.
Ik heb me ergens wel eens wat schuldig gevoeld om mijn luie gedrag. Inmiddels beschouw ik het als noodzakelijke zelfzorg. Zowel fysiek als mentaal doet het uitslapen me ontzettend goed en daar is niets mis mee.
Tot mijn grote verbazing en teleurstelling werd ik op deze zaterdag te wakker van de kids die naar beneden gingen. Ik vond mezelf al om kwart over acht onder de douche en ik kreeg iets mee van de best aardige zonsopkomst die door het slaapkamerraam te zien was.
Ik nam me direct voor om de kinderen wat beter te instrueren over het belang van dit slapen voor mij en de manier waarop ze zich ‘s morgens naar beneden kunnen begeven. Morgen een nieuwe poging maar dan in Uitgeest.