Toen ik een jaar of vier geleden totaal onwetend in het verpleeghuis kwam werken, heb ik me wat verbaasd over de opbouw van de zorgplannen. In zo’n plan staat omschreven welke zorg op welke manier aan de betreffende bewoner wordt verleend.
Er zijn allerlei manieren waarop dergelijke zorgplannen kunnen worden opgesteld. In dit geval worden er zorgvragen gedefinieerd, bijbehorende doelen beschreven en de actiepunten waarmee zo’n doel dan bereikt moet worden. Niet geheel toevallig wordt deze manier van verpleegkundige diagnosen opstellen ook gehanteerd in Carpenito, het zakboek verpleegkundige diagnosen. Handig.
Anyways, waar ik me een jaar of vier geleden dus over verbaasde was het vrij geringe aandeel van écht medische aangelegenheden in zo’n zorgplan. Ik kon er zelfs niet altijd precies uithalen wat een bepaalde zorgvrager nou precies had. Wat me ook opviel was het betrekkelijk grote aandeel aan dagvulling, zingeving en sociaal netwerk in de plannen.
Nu ik iets minder onwetend ben, heb ik geleerd dat je voor de medische achtergronden en overwegingen in het dossier moet zijn wat de artsen bijhouden. Het verpleegkundig zorgplan is gericht op de praktische uitvoering en daarvoor is al die hele medische shizzle niet zo nodig. Logisch eigenlijk.
Inmiddels vind ik ook dat het deel van het zorgplan gericht op dagbesteding, welzijn, participatie en zingeving en eigenlijk nog te klein is. Want die dingen bepalen het welbevinden van veel van de zorgvragers toch voornamelijk. En daar draait het dan weer om.
Om een lang verhaal kort te maken; ik heb een activiteit gevonden om met sommige bewoners van de PG-afdeling te doen. Ik hoorde van een collega dat ze allerlei oude sokken hadden meegebracht om een hun bewoners een voor haar zinvolle activiteit te geven, namelijk sokken vouwen.
Dat zou voor mij dus een totaal ongeschikt plan zijn, ik hou namelijk niet van sokken vouwen en dat bracht me op een idee. Ik verzamelde de sokken uit onze eigen was en nam die heel blij mee naar mijn werk. De zak vol sokken stortte ik op tafel en samen met één van de bewoonsters ben ik gaan sorteren en vouwen.
Onder toeziend oog van nog een bewoonster en tot hilariteit van een collega. Een goed half uur later had ik mooi een tas vol gesorteerde en gevouwen sokken en een blije bewoonster. Ik zeg win-win!