Spoiler: het liep goed af.
De maandag werd een intensieve dag. We hadden een rustige ochtend en een lekker ontbijt in ons hotel op de berg en met twee nieuwe hotels geboekt een mooie route in het vizier. We daalden na het inpakken op ons gemakje af naar de Rijn en eenmaal daar verwonderde ik me weer eens over logistiek rond het fietsen hier in Duitsland.
We zijn natuurlijk gruwelijk verwend als Nederlandse fietsers, want hoewel ik best wel eens mopper over onhandige situaties, kun je als fietser in Holland eigenlijk altijd goed uit de voeten. De Duitsers deden daartoe ook echt hun best, maar ze hebben het vaak net niet helemaal voor elkaar.
Geregeld is het de bedoeling dat je je als fietser op de stoep begeeft. Niet alleen onhandig omdat daar ook voetgangers rondlopen, maar vaak is het een gehobbel en gebobbel van jewelste. En dan heb ik het nog niet over de momenten waarop dan doodleuk een bordje wordt neergezet dat je er niet meer mag fietsen. Daar sta je dan met je goede gedrag. Maar goed, we doen het er maar mee.
Ergens in het gehobbel en gebobbel moesten we een soort stoepje nemen, of eigenlijk meer een soort richel. En die lag in de rijrichting. Zo’n richeltje moet je een beetje in een hoek benaderen, anders val je er als het ware af en is een crash bijna onvermijdelijk. Dat bleek de groepvijfzoon nog niet te weten.
Ik fietste achter hem en hoewel ik zag aankomen wat er gebeurde, zag ik geen mogelijkheid om hem in die split second uit te leggen hoe het moest gebeuren en dus stond mijn hart werkelijk stil toen hij in volle vaart inderdaad richting de grond ging.
Hoe hij het deed is me nog steeds een raadsel maar hij wist precies op het juiste moment van zijn fiets te springen en landde er zo’n beetje boven op. Ik stond nog niet stil of hij stond met een grote grijns weer op. ‘Geen pijn!’
Ik kan u zeggen, als ik zelf zo was gevallen was ik er zeker niet heelhuids vanaf gekomen. Grote opluchting dus. En een cursus richeltjes nemen voor de groepvijfzoon. De megakras op het frame van de fiets schrijven we gewoon toe aan ons avontuurlijke karakter.
Later op de dag moesten we nog omfietsen vanwege een ingestorte brug door de ‘flut’, dat het water hoog stond is geregeld duidelijk te zien. We trotseerden daarna een bijzondere brug; erop ging namelijk met een prachtig fietspad. Helaas bleek hij te eindigen in een lange trap…
Laatste obstakel waren twee lekke banden door een paar vreemdsoortige spijkertjes die heel veel schade aanrichtten in juist de enige binnenband waarvan geen reserve-exemplaar mee is.
We kwamen weer laat in ons hotel maar hadden onderweg wel erg lekker gegeten. Hopelijk hebben we de pech dan nu voorlopig gehad.