Zondagavond is het. Samen met de man zit ik op het kleine plaatsje bij ons hotel net ten zuiden van Bonn. De man en de oudste twee bezochten vandaag nog maar eens het StarWarsmuseum, we fietsen een stukje, we namen de trein, beklommen een berg en nu kijken we uit over het Rijndal.
Dat zorgt voor het opborrelen van herinneringen, want de man en ik fietsten al eens in deze regio. Een jaar of vijftien geleden ging onze allereerste serieuze fietstocht er doorheen. Daarnaast is er ook herkenning van aanzienlijk recenter want als ik me niet vergis kijken we in de verte op het dal waar vorige week een heleboel extra water langskwam.
Het is wel grappig om te vergelijken tussen vijftien jaar en nu. We fietsen wat minder ver natuurlijk en de dynamiek is met drie kinderen extra bepaald anders. Ook zoeken we nu naar hotels in plaats van campings. Desondanks is het gevoel van het concept fietsvakantie echt hetzelfde.
Het is leuk om te merken dat je bijna altijd in ieder geval op een plek terecht komt die op de een of andere manier hun charme hebben. En mocht dat niet zo zijn, is het ook gewoon deel van het avontuur.
Wat ook grappig is, is de eindeloze aanspraak en verbazing over de exercitie waar we ons aan wagen. We zijn inmiddels ook een aardige optocht die bepaald in het oog springt. Het leek me wel aardig om even uit te leggen waar die optocht dan uit bestaat.
Het begint vaak met mijzelf. De man gaf mij een fietscomputer met de route, en daarom fiets ik geregeld voorop. Ik fiets op dezelfde fiets als vijftien jaar geleden, een mountainbike opgetuigd als toerfiets. Met dezelfde tassen ook. Aan mijn fiets hangt nu een zogenaamde FollowMe tandem waarmee de fiets van de groepvierdochter aan die van mij vast is gemaakt.
De groepvierdochter fietst op een rode Woom 4. We maakten er een bagagedrager op en gaven haar een fietstas. Een nieuwe variant van degene die we zelf hebben. Ze kan er nog jaren mee vooruit.
Dan komt de groepvijfzoon. Ook hij fietst op een Woom bike. Maar dan nummer 5. Een 24inch exemplaar is dat, mocht u het willen weten. Die van de groepvierdochter is 20inch. Ook op de groene fiets van de groepvijfzoon zit een gezellige gele tas en zijn fiets is extra uitgerust met een serieuze verlichtingset. Dat bleek zaterdagavond bepaald handig.
Dan de man. Die heeft net als ik omgebouwde mountainbike van een jaar of twintig oud en dezelfde set tassen als ik, maar dan in een ander kleurtje. Hij heeft daarnaast een oldskool gps op zijn stuur geklikt. Dat ding heeft ons echt al op heel veel plekken gebracht. Voor details moet u hem benaderen.
Achter de fiets van de man hangt een kar van Thule. Hij is met wat extra accessoires ook te gebruiken als wandelwagen en kan zelfs worden uitgedost als sneeuwgeval. Voor ons is het echter de fietskar en het ding heeft zijn dienst inmiddels ruim bewezen.
Grappig genoeg worden alle tassen die mee zijn iedere fietsvakantie een beetje minder vol. We nemen gewoon steeds minder mee omdat steeds blijkt dat we toch teveel meenamen. Ik ben ook dit keer weer bang dat ik ergens heel erg naar mis ga grijpen, maar gelukkig zijn er in Duitsland ook winkels.