De blogfrequentie is al een tijdje wat lager. I know… Dat heeft van doen met druk, moe, andere prioriteiten en meer van die dingen. Het heeft ook te maken met het feit dat ik merk dat ik zo af en toe in herhaling val. Ik schreef inmiddels echt al heel veel stukjes namelijk.
Het lijkt me wel aardig om nog wat meer te gaan schrijven over het leven als zuster of over dementie, maar ik ben nog aan het peinzen over hoe dat aan te pakken. Een logo’tje van een bij in een verpleegsterpakje lijkt me in ieder geval wel erg leuk.
Mijn streven is op dit moment om toch in ieder geval twee stukjes per week te tikken en tijdens het bedritueel van de dinsdag bedacht ik dat het over het picken van een battle moest gaan.
De kleuterdochter deed namelijk nogal eigenwijs en ik besloot deze battle maar eens aan te gaan. Het kind was na veel toestanden eindelijk in haar bed beland en had het nodig gevonden een of ander rubber/zacht plastic achtig speeltje mee te nemen.
Tot daar was er niets aan de hand, maar ze stopte het steeds in haar mond. Ik vond dat een minder geslaagd idee, zo’n speeltje is volgens mij een bron van smerigheden en vooral ook van allerlei ongezonde weekmakers. Vandaar dat ik de kleuterdochter verzocht om het ding niet in haar mond te steken. En daarna nog een keer. En nog een keer.
Vervolgens was ik het zat, ik ben geloof ik echt niet de allermoeilijkste, maar als ik dan zeg dat iets niet ok is, wil ik er wel graag van op aan kunnen dat daar gehoor aan gegeven wordt. En dus pickte ik de battle maar eens. Het speeltje pakte ik af en daarmee ging een luchtalarm.
Sneu natuurlijk, maar ja. Boos mocht ze zijn, ik ging in deze alleen echt niet toegeven. Na een tijdje brullen, veel uitleg van mijn kant eindigde de battle met een nasnikkend meisje in mijn armen. Hopelijk steekt ze er ook nog wat van op.
Terugzoekend in de archieven vond ik een stukje over de groepdriedochter. Toen ze ongeveer dezelfde leeftijd had als haar zusje nu, schreef ik een vergelijkbaar stukje. Met een vergelijkbaar schattige slaapfoto erbij. Op deze manier heeft het schrijven van twee dezelfde stukjes toch ook nog een grappig effect.