Er kwam een berichtje via mijn blog binnen. Het was zo stil de laatste tijd, gaat alles wel goed. Dat is toch werkelijk superlief en aardig en attent zeg!
Het gaat inderdaad gewoon ok. Wel zijn we druk met het leven van alle dag en is op mijn werk het personeelstekort in de zorg dagelijkse realiteit geworden. Dat leidt voor mij tot veranderende werkomstandigheden en een wat vol hoofd. Gaat vast weer voorbij, maar zorgt voor nu wel even voor wat minder blogspiratie.
Er kwam nu echter weer wat langs. De kleuterdochter was ergens de omgeving aan het verkennen en viel daarbij weer eens een gat in haar knie. Sneu voor haar, er kwam bloed bij kijken en een berg tranen.
Aangezien het kind schijnbaar mijn aanleg heeft voor het kapotvallen van knieën, is het een zekerheid dat dit niet de laatste keer was dat het gebeurde. Ik besloot met een schuin oog op mijn eigen knieën maar eens uit te zoeken of er iets te doen is aan de vorming van littekens.
Ik hoefde niet zo lang te zoeken om te ontdekken dat het idee van drogen aan de lucht inmiddels achterhaald is. En ook ontsmetten met allerlei prikmiddelen blijkt niet nodig. Spoelen onder de kraan volstaat, uiteraard is het wel de bedoeling dat zichtbaar vuil verwijderd wordt.
Eenmaal schoon is afdekken het devies. En dan niet met een droge pleister want we weten allemaal dat dat gaat plakken en alleen maar voor meer ellende zorgt. Liever gebruik je iets wat dus niet aan de wond kleeft of doe je iets van vaseline tussen wond en pleister. Dat alles om een zogenaamd vochtig wondklimaat te creëren. Die harde korstjes op knieën zijn namelijk helemaal niet zo gunstig voor de genezing.
Heb ik toch mooi weer wat geleerd, en wellicht ben ik niet de enige. Ik ga vandeweek maar eens kijken of ik ook pleisters kan vinden die dit gewijzigde beleid een beetje ondersteunen.