Twaalf mei was de verjaardag van de ons allen bekende Florence Nightingale. Dat was twee jaar geleden uiteraard ook al zo en vandaar dat ik er toen ook al over schreef. Desondanks lijkt me dit een mooi moment om nog maar eens over die verplegenden te schrijven.
Het zal u niet verbazen dat ik me doorgaans niet al te druk maak over alle dagen die aan bepaalde thema’s zijn toegewezen. Ik ben van het soort dat zelfs Moederdag en Valentijnsdag nogal overdreven vindt. Het is altijd zo’n commerciële toestand.
Na het afgelopen jaar lijkt het me deze keer alleen wel terecht dat we een commerciële toestand maken van de dag van de verpleging. En dat we er dan misschien meteen maar over na gaan denken hoe we de beroepsgroep weer een beetje ademruimte gaan geven.
Als ik de heren Rutte en de Jonge mag geloven waren ze qua cijfers inmiddels hoopgevend. Dat zou betekenen dat de collega’s in de ziekenhuizen eindelijk weer eens iets anders kunnen gaan doen dan Covid en ik geloof dat dat hard nodig is. Dat zal vervolgens best weer veel werkdruk met zich meebrengen en ik denk dat daar toch echt aandacht aan besteed zal moeten worden.
Ook in de verpleeghuizen neemt de werkdruk toe. Als ik kijk naar mijn eigen afdeling zie ik steeds ‘zwaardere’ zorgvragers binnenkomen en daarnaast is het personeelstekort en het verzuim ronduit problematisch.
Wat mij betreft zou deze dag van de verpleging daarom naast een dag van waardering ook een dag van bezinning mogen zijn.