Facebook was vandeweek weer eens zo vriendelijk om me een oude foto voor te schotelen. Doorgaans vind ik daar niet bijzonder veel van maar deze week was toch wel erg leuk. En tegelijkertijd voelt het in meerdere opzichten alsof het plaatje in een vorig leven werd geschoten.
Dat is op het moment natuurlijk nogal snel. Sinds Corona is alles anders en het ziet er gewoon raar uit dat zoveel mensen zo dicht bij elkaar staan. We konden ons op het moment van de foto écht niet voorstellen wat een anderhalvemetermaatschappij überhaupt betekent.
Het kleine manneke op de schouders van de man is de groepvierzoon. Die dus inmiddels achterhalf is. Hij is nu van een dusdanig formaat dat ik me niet eens kan voorstellen dat hij op de schouders van de man zit. En die speen, of fiep voor de brabanders, is ook weg.
We kijken naar een dreumesje en daardoor moet ik constateren dat de foto zeven jaar geleden gemaakt is. We waren naar de stad gegaan om aldaar de carnavalsoptocht te bekijken.
Toen de groepvierzoon een dreumes was, was de groepdriedochter net in beeld. Ze zat veilig en warm in mijn buik. Haast niet voor te stellen dat we nu zeven jaar verder en twee meisjes later kunnen schrijven.
Het laatste wat ik er bij bedacht is dat ik toen nog zo af en toe rondliep in Nijmegen. Daar verdiende ik mijn geld met onderzoek naar kwaliteit van zorg en ik was daar totaal niet gelukkig mee. Een carriereswitch en een opleiding later ben ik eigenlijk prima tevreden met de huidige situatie.
Het is jammer van de Coronatoestand en het is leuk om zo’n foto terug te zien, maar resumerend kan ik toch constateren dat ik op het ogenblik weinig te klagen heb en erg nieuwsgierig ben naar hoe het er over een paar jaar uit zal zien.