Een half jaar geleden tikte ik al eens een stukje over gamen, met de komst van een Xbox is het concept hier voorzichtig binnen komen rollen. We zijn nu een een tijdje verder en er wordt zo af en toe een spelletje gespeeld. Met name door de man en de groepdriedochter.
De groepvierzoon vindt het zo af en toe best grappig om een spelletje te bekijken en te onderzoeken wat een karakter allemaal kan doen of overkomen. De verhaallijn of ontwikkelingen boeien hem minder. Ik geloof dat hij zijn fantasie niet genoeg kwijt kan in een spel.
Nou houdt ie wel erg van tv kijken hoor, en dat is ook niet direct fantasierijk. Volgens mij zit de nuance er in dat bij tv kijken passief geconsumeerd kan worden en er bij een spel input wordt verwacht. Als de groepvierzoon dan toch input moet geven, doet ie dat graag op zijn eigen creatieve wijze en ik denk dat hij dat niet goed in een game kwijt kan.
Het verbaast me derhalve niets dat de groepdriedochter enthousiaster is over het hele game-concept. Zij vindt het dus juist heel grappig om een verhaallijn te doorlopen en karakters dingen te laten beleven. Daarnaast is het gamen gekoppeld aan een activiteit met de man, dat vindt ze natuurlijk ook erg leuk.
Ze houden zich op het moment bezig met een Lego Harry Potter spel. Dat sluit prachtig aan bij het voorlezen, ze zijn inmiddels bij boek vier. Het grappigste vind ik er aan dat het ze dan ook weer inspireert tot spelen. De peuterdochter loopt momenteel geregeld met een eetstokje te zwaaien terwijl ze allerlei toverspreuken roept.