Voor het eerst sinds weken deden de peuterdochter en ik weer eens een playdate. Normaal gezien treffen we wekelijks het vrijwel even oude peutervriendje en zijn vader, maar dat was de laatste tijd lockdown en werktechnisch niet echt verantwoord.
Met een grote slag om de arm lijkt de situatie op mijn werk inmiddels wat te luwen en werd ik daarnaast afgelopen week gevaccineerd. Hoopgevend dus en ik vond dat een date binnen de lockdownregels wel weer eens moest kunnen.
Gewapend met krentenbollen en croissantjes trotseerden de peuterdochter en ik derhalve de regen voor de traditionele broodjes donderdag. De peuterdochter bleek een van haar typische peuterbuien te hebben en was niet het meest fantastische gezelschap. Ik kon me daar niet te druk om maken en genoot van weer eens andere aanspraak.
Begrijp me niet verkeerd he, ik vind het echt heel leuk met de man, maar op het ogenblik praat ik ofwel met hem, ofwel werkgerelateerd met andere volwassen. De andere conversaties die ik voer zijn met kinderen of ouderen met dementie. Die laatste twee vertonen trouwens behoorlijk wat overeenkomsten. Een beetje variatie was prettig.
Bij thuiskomst ontdekten we dat de postbode was geweest en een kaart had bezorgd voor de peuterdochter. Dat is op zichzelf al bijzonder en het toeval wilde dat deze kaart ook meteen de enige post van de dag was. De peuterdochter was uitermate in haar nopjes met het feit dat zij wel post kreeg en wij niet.
De kaart kwam van Villa Yip. Er stonden foto’s op van de juffen van de Kleine vosjes, de groep van de peuterdochter. Erg leuk om te zien hoe blij ze er mee was. Want ze gaat dan wel naar de noodopvang bij het kinderdagverblijf, dat is toch echt anders dan hoe het onder normale omstandigheden gaat. En de gewone juffen worden echt gemist.
Een leuke opsteker dus. Bedankt Villa Yip!