Er is een nieuwe trend gaande op onze pg afdeling. De robothond wordt steeds populairder. Ergens nogal wrang als je er te hard over nadenkt, want zo’n beestje biedt vooral heel veel nabijheid en zijn populariteit maakt pijnlijk duidelijk dat zorg en mantelzorg deze nabijheid in deze tijd niet (voldoende) kunnen bieden.
Tegelijkertijd zou het best kunnen dat het robothondje ook zonder Corona toestand populair zou zijn geweest. Want wie wordt er nou niet blij van een puppy die reageert als je er tegen praat of hem aait?
Voor veel mensen die lijden aan dementie is het hondje niet van echt te onderscheiden en daarmee is de interactie die ze er mee hebben ook echt. Het is zo mooi om te zien dat mensen die geheel in hun eigen wereld zijn, wél contact kunnen maken met zo’n robotbeestje en er warmte en geborgenheid bij vinden.
Overigens levert het soms ook strijd op. Wanneer een bewoner soms niet lief genoeg is voor de hond, levert dat afkeurende reacties op. En de verzameldrang van sommige mensen, wat een fenomeen is dat geregeld voor komt, leidt wel eens tot conflicten. Ik incasseerde deze week een mep toen ik een hondje dat van een kamer ontvreemd was weer bij zijn eigenaar ging bezorgen.
De lusten wegen in deze zeker op tegen de lasten. Ik geloof niet dat ik het knuffel moment met bewoner, hond en mijzelf dat ik deze week had nog ga vergeten. De angst en de verwarring door die stomme Corona benauwdheid namen toe en het hondje en ik konden troost bieden.
Een dag later lag het hondje met de bewoner in bed en waren zijn geluidjes en hartslag vertrouwd. Weer twee dagen later was het hondje dichtbij toen er gestorven werd en vertederde het beestje ook de nabestaanden. Een beetje hoop en warmte in heftige tijden.