Het was weekend en het was mooi weer. Met nog altijd lockdown toestanden is er niet al te veel te doen en ik vond het wel prettig om mijn vrije zaterdag vooral niet te actief te besteden. Dus speelden de kids een uurtje buiten, maar geloofden we het verder wel met grote activiteiten initiëren.
Een mooie gelegenheid om een halve marathon te rennen, zo vond de man. Oorspronkelijk stond dit weekend de Egmond halve marathon gepland en natuurlijk ook de Egmond-Pier-Egmond strand race. Dus liep de man op zaterdag en besloot op zondag te gaan fietsen.
Ik kwam thuis na een korte dienst en tijdens de brunch vroeg de man wie er mee ging fietsen. De groepvierzoon en groepdriedochter keken wat vies. En toegegeven, de follow-me fiets zou ondanks het mooie weer wat koud geweest zijn en de afstanden die de man voor de lol aflegt zijn niet direct lollig voor de groepvierzoon die zelf zou moeten fietsen.
Gelukkig gaf de peuterdochter aan mee te willen. Ze wilde wel naar paarden gaan kijken namelijk. Fanatiek en enthousiast als de man is, haalde hij de fietskar te voorschijn en monteerde het ding achter zijn racefiets.
Ik heb daar dus bewondering voor, want ik word zelf al moe als ik denk aan alle toestanden die er bij komen kijken. Zo niet de man, die was blij dat er iemand mee wilde en spendeert zonder blikken of blozen een hele berg tijd aan de voorbereiding.
Ik kreeg trouwens ook een taak, ik mocht ons meisje warm aankleden. Ze nam daarnaast nog een boek en een deken mee in haar karretje en ze gingen onderweg. Een paar uur later kwamen ze blij weer thuis. De peuterdochter had paarden gezien, een dutje gedaan en een ijsje (!) gegeten. De man had lekker gefietst en onderweg veel leuke reacties gekregen.
Zo zijn ze lekker uitgewaaid.