Aan al het goede komt een eind en zo is dan ook de kerstvakantie voorbij geraakt. Het duurde een paar dagen langer dan vooraf gepland en de inhoud was minder spectaculair dan bij andere edities. Toch had het, als het aan de groepvierzoon had gelegen, nog wel een tijdje langer mogen duren.
Helaas voor hem komt er maandagochtend dan toch een einde aan de pret en mag hij, samen met de groepdriedochter, weer naar de noodopvang die de school gelukkig aanbiedt. Hij was er wel een beetje zenuwachtig over, en ik eerlijk gezegd met hem.
Want hoewel het natuurljk superfijn is dat er opvang is en ik denk dat het voor hem echt fijner is om zijn schoolwerk daadwerkelijk op school te kunnen doen, is de situatie verre van ideaal. De leerkrachten op school zullen het opvangen van de kids naast het online begeleiden van klassen moeten doen en logischerwijs zullen ze per toerbeurt voor het noodklasje staan.
Dat vraagt om een vrij hoge mate van zelfstandigheid onder begeleiding van vreemde leraren in een omgeving met veel prikkels. De ervaring van de vorige editie leert dat dit niet fantastisch bij mijn manneke past.
Het alternatief, thuis aan school werken, is deels niet haalbaar door onze ‘essentiële’ beroepen maar ook deels gewoon een slecht idee. Want thuis allerlei extra ‘moettaken’ gaat sowieso grote stress opleveren en omdat ze toch al deels naar school zullen moeten, kunnen we het dan maar beter helemaal op school laten.
Ik schreef mijn oudste stel daarom op zondagavond keurig in voor een week noodopvang én voor allerlei teamsvergaderingen over lezen, rekenen en spelling. Ik smeerde boterhammen, maakte nieuwe tasjes met daarin een hoeveelheid papierwerk waar een brugklasser trots op zou zijn en hield met een schuin oog de ontploffende klassenapps in de gaten.
Het voelt nu een beetje als loslaten 2.0. Er is sprake van een nieuwe situatie, alle gekke afstandsregels gelden nog steeds en voor mijn gevoel is het maar hopen dat het allemaal losloopt.
Dat zal uiteindelijk best zo zijn hoor, ze hebben de liefste juffen en meesters van de wereld. Maar slecht voor mijn moederhart is het wel.
De foto werd gemaakt bij oma in het atelier, maar ik vond de meisjes er zo wel schattig schools uitzien