Nou, zo zei mijn collega toen ik dit grappige plaatje schoot, ik ben benieuwd wat je hierover gaat schrijven. En ik moet zeggen, dat was ik ook.
Het is altijd leuk, zo’n hondenbeestje op de afdeling. Er komt wat gezellige reuring en sommige bewoners fleuren echt op als ze contact maken met het beestje of het zelfs maar zien.
Andere bewoners hebben er niet direct iets mee, maar ik heb nog niet gezien dat er negatieve reacties kwamen. Een afdelingshond is wat mij betreft het overwegen waard. En het is dan wel weer aardig dat juist ik dat zeg, want ik heb echt bijzonder weinig met honden.
Ik was dan ook tamelijk verbaasd dat onze viervoetige gast bij mij op schoot wilde zitten, daar even bleef zitten en zelfs meewerkte door erg fotogeniek te kijken.
Misschien was het een schattige poging van het beestje om me wat op te fleuren of vond hij een wat rustigere stemming wel even prettig. Want, en dat staat dan weer compleet los van dit beestje, ik ben de afgelopen dagen een beetje in de blues.
Hoe dat precies komt weet ik niet. Misschien zijn het de vallende blaadjes, het verminderde daglicht, drukte op het werk, een zeker virus, schommelende hormonen of een combinatie van deze factoren. En eigenlijk is dat ook niet direct van belang.
Het is namelijk wat het is en dat is ok. En het gaat ook wel weer over. Dat is dan prettig om te weten. Zelfzorg in de vorm van goed eten, genoeg slapen en lekker sporten gaan vast helpen. En het helpt ook dat ik niet totaal gefrustreerd ben over het feit dat ik even wat down ben. Het is gewoon niet mijn dag, zei ik tijdens een overleg. Moet kunnen toch.
Dan is het wel buitengewoon praktisch dat ik een plaatje tevoorschijn kan halen van een heel schattig hondje en een wat verhulde versie van mezelf.