Er wordt door alle drie de kids flink wat afgetekend en gekleurd. Allerlei beesten, StarWars figuren, unicorns, prinsessen komen er uit de viltstiften gerold. Het aantal stiften dat er in ons huishouden doorheen gaat, is dan ook behoorlijk.
Hoewel de peuterdochter inmiddels prima snapt dat kleuren in principe voor op papier is, en dan bij voorkeur tekenpapier of een kleurboek, schept ze er nogal eens genoegen in zichzelf te versieren.
Vrij geregeld kleurt ze bij wijze van nagellak haar vingernagels in en als ze dan toch bezig is neemt ze meteen haar vingers mee. Ook haar shirts moeten het wel eens ontgelden, hoezee voor de uitwasbare viltstift, of haar onderarmen.
Toen ik vandeweek een keer even niet oplette omdat ik druk was met koken of de vaatwasser ofzo besloot het kind dat ze haar gezicht wel eens kon inkleuren.
Het resultaat mocht er zijn. Ze was heerlijk kleurrijk. En ik constateerde dat ik weer eens een luie moeder was, want ik kon me er niet al te druk om maken. De beweegreden voor deze artistieke uitspatting kreeg ik niet goed scherp en dus heb ik maar gewoon gezegd dat in het vervolg papier handiger is voor haar creaties.
Bij het naar bed gaan ‘s avonds deed ik nog een halfslachtige poging om de kleurtjes te verwijderen, maar u ziet, ik was weinig succesvol. De stift mag goed uit kleding te wassen zijn, van gezichten viel het nog tegen. Billendoekjes willen nog wel eens uitkomst bieden in dit soort situaties. Maar ja, die hebben we hier gewoon niet meer.
De man was de volgende dag wat fanatieker in het oppoetsen van ons kunstige portretje en bracht haar schoon naar het kinderdagverblijf.
Hoewel ik al die creativiteit van harte toejuich hoop ik toch dat ze de volgende keer inderdaad het papier weer gewoon gebruikt. Dat lijkt me echt handiger. En misschien moet ik dan dit jaar toch maar eens een mooi schminksetje kopen zo rond vijf december. Dan kan de behoefte om een gekleurd gezicht te hebben op een andere manier worden ingevuld.