Deze dinsdag de dertiende kan de boeken in als de dag waarop 2020 definitief als een verloren jaar kon worden beschouwd.
De persconferentie van Rutte en de Jonge hing werkelijk de hele dag dreigend in de lucht en was vervolgens een beetje een anticlimax, er werd namelijk weinig in verteld wat niet al eerder uitlekte.
Ik heb dat niet rechtstreeks bekeken; ik kreeg updates via whatsapp en liveblogs terwijl ik me bezighield met het bedritueel van de meisjes. We deden bij een eerdere persconferentie wel eens een poging om het met de kinderen erbij te bekijken. Dat bleek echter allerminst succesvol.
Vandaar dat ik wat later op de avond samen met de man het journaal terugkeek. En terwijl ik dat deed ben ik bijna van de bank gerold. Het eerste item was weinig verrassend, Rutte hield een ernstig praatje en vertelde hoe de komende weken er uit gaan zien. Het wordt saai en we moeten iets gaan bedenken om de horeca en cultuursector overeind te houden luidt de samenvatting.
Mijn verbazing en frustratie kwamen na dat eerste item. Een mevrouw van de RIVM vertelde doodleuk dat ze hadden uitgezocht dat twintig procent van de mensen met een bewezen Covid besmetting niet thuisblijft.
Eh, WAT?! Ik heb uiteraard geen idee waar deze cijfers op gebaseerd zijn, maar het zal toch ergens vandaan komen. En ook al is het tien of zelfs vijf procent, ik vind dat echt schokkend. Zonder te willen oordelen over de beweegredenen van die mensen om toch naar buiten te gaan is dit toch iets waar we écht iets mee moeten.
Het kan niet zo zijn dat complete sectoren failliet gaan en anderen zich volstrekt overspannen werken en dat we het dan niet voor elkaar krijgen om de bekende besmettingsbronnen te isoleren. Dat is namelijk dweilen met de kraan open. En daar is het dweilen echt veel te duur voor.