Beeing around

Mijn haar is te wild, ik wil naar de kapper, zo sprak de groepvierzoon donderdagochtend tot mijn grote verbazing. Doorgaans heeft hij bijzonder weinig zin in dat soort activiteiten dus ik was verrast.

Nu had ik al zeker een maand of drie geleden bedacht dat het wel weer eens tijd was voor een rondje knippen en faalde ik er al evenzolang over dat voornemen daadwerkelijk uit te voeren. Het enthousiasme van de groepvierzoon gaf me dan eindelijk het zetje om actie te ondernemen.

Ik heb een tijdje gepeinsd over het vragen van een thuiskapper of om op zoek te gaan naar een goedkoper alternatief voor de kapper die hier in de buurt zit. Maar, bedacht ik, gemak dient de mens, die kapper moet ook ergens van leven en met onze knipfrequentie zijn we er op jaarbasis sowieso weinig voor kwijt.

Vandaar dat ik mijzelf op zoek vond naar het telefoonnummer van de kapper naast de school en heel brutaal belde met de vraag of ze na half drie nog tijd hadden om mijn drie guppen te knippen. En het kon ook nog…

Nu heeft het hele spul lang haar en het hele spul wil dat ook graag zo houden. Heel veel ingrijpends hoefde er dus niet te gebeuren. Desondanks was het wel goed om ongelijkheden, dode punten en meer van die dingen weg te werken. De grootste verandering was nog bij de peuterdochter, daar verdween zo’n vijf centimeter.

Ik kreeg wel commentaar. De kapper vond het volstrekt onvoorstelbaar dat we al zo lang niet waren geweest. Ik ging me bijna schuldig voelen. Daarnaast mist en uit de coupe van de peuterdochter ergens een hap haar. Daar zette ze zelf een tijdje geleden de schaar in. Dat was natuurlijk niet de bedoeling, maar al te druk heb ik er toch ook niet over gedaan. Ook dat was lastig te begrijpen voor de kapper.

Maar goed, ze werden dus allemaal geknipt en kunnen er wat mij betreft voorlopig weer tegen. Misschien is ruim een jaar wel erg lang, maar ik sluit niet uit dat het weer gebeurt.