Het was een leerzame dag. Na een dagje vrij, hoewel dat een relatief begrip is maar op de donderdag ben ik bij de kids, mocht ik vrijdagochtend vroeg aantreden voor een korte dienst.
De afdeling waar ik werk is naar aanleiding van de jongste Corona uitbraak gesloten voor bezoek en daarnaast zijn we een zogenaamde cohort afdeling. Er zijn enkele van onze zorgvragers besmet en omdat we niet kunnen voorspellen of ze anderen op de afdeling hebben aangestoken en wie dan, wordt iedereen als besmet beschouwd.
Zo’n cohort toestand neemt nogal wat druk met zich mee. Het begint al met de beschermende kleding waar je de gehele dag in rondloopt, dat is warm en beklemmend en het werkt niet fijn. Wat nog veel meer druk oplevert is de zorg voor onze bewoners.
Er zijn er dus wat positief getest, die proberen we zoveel mogelijk gescheiden te houden van de anderen. Maar leg dat maar eens uit aan iemand met Alzheimer die zich niet ziek voelt.
Om de mensen die positief testten, hebben we natuurlijk zorgen. We houden ze goed in de gaten en volgen het inmiddels bekende protocol bij Covid besmettingen. Om de andere mensen hebben we ook wel een beetje zorgen, want ze zouden zomaar besmet kunnen zijn.
En dus is op het ogenblik ieder kuchje verdacht, als er iemand niest begin ik bijna automatisch de ademfrequentie te tellen en staan we bij een snotneus bijna meteen met de telefoon in de hand om de dokter te bellen.
Het lastige met covid en oude, kwetsbare mensen is dat het zich nogal eens aspecifiek presenteert. Iemand kan iets krijgen wat niets met hoesten of benauwdheid te maken heeft en wat later dan toch door de covid blijkt te komen.
Vandaar dat ik inmiddels erg gefocust ben op signalen wijzende naar zo’n besmetting, en ik leerde vandaag dat dat kan leiden tot tunnelvisie, Corona-blindheid zo je wilt.
Een van de mensen die positief testte, was vannacht gevallen. Dat kon gerelateerd zijn aan de covid, maar het hoefde zeker niet. Er was namelijk ook al sprake van verminderde mobiliteit. Volgens de nachtdienst had deze persoon geen pijn aangegeven en was vervolgens gaan slapen.
Gedurende de ochtend bleef het daarna rustig. Ik verzorgde een kamergenoot, dekte toe, nam de saturatie eens op en liep nog eens binnen, maar er werd steeds doorgeslapen. Ik constateerde echter geen koorts en een rustige, comfortabele ademhaling en ik beredeneerde dat de rust vast goed zou doen na de slechte nacht.
Tot mijn collega binnenkwam, ik mijn toch lichte ongerustheid uitsprak, en ze vroeg of er wellicht op een hoofd gevallen was. Ik had geen idee, ik was er immers niet bij geweest en dat was dus iets om acuut te gaan checken. In mijn focus op de Covid, had ik er nooit bij stilgestaan dat er ook nog iets anders kon zijn, terwijl me dat onder normale omstandigheden niet overkomen zou zijn.
Corona-blindheid dus. Ik kan me zo voorstellen dat ik niet de enige zorgverlener ben die daar last van heeft. Alles draait op het ogenblik weer zo om het virus dat je haast zou vergeten dat er ook nog andere dingen mis kunnen gaan.
Ik heb er in ieder geval van geleerd en sta weer op scherp. Zoals mijn collega al zei, dat gaat me niet meer overkomen. En wie weet heeft er nog iemand meer iets aan mijn leermoment.