Inherent aan het werken op een afdeling voor ouderen met dementie, is dat je als medewerker, hoe rustig het ook is, altijd continu allerlei vragen naar je hoofd geslingerd krijgt. Zeker in het weekend.
Zonder al te veel kennis van zaken verwacht ik trouwens dat het eeuwige vragenvuur ook aan de orde is voor veel andersoortige afdelingen waar zorg wordt verleend. Op een PG afdeling ben je naast met alle zorginhoudelijke, praktische, urgente, altijd blijven liggende en niet relevante vragen ook nog bezig met de altijd terugkerende en zich continu herhalende vragen van de zorgvragers.
Want veel mensen die lijden aan dementie verkeren in een continue staat van verwarring en zijn continu bezig met het zoeken naar manieren om die verwarring op te heffen. Een logische manier om dat te doen is door om hulp te vragen, of om opheldering.
Dat zou je als heel saai kunnen beschouwen, want er is hier echt sprake van een terugkerend patroon. Maar ik vind het, zo leerde ik het afgelopen jaar, juist uitdagend. Want hoe kun je reageren op de onrust waardoor er rust komt? Hoe kun je iemand prikkelen waardoor diegene op een fijne manier met iets bezig gaat? En welk gedrag is een signaal dat er iets aan de hand is wat iemand niet aan kan geven maar waar wel actie op ondernomen moet worden?
Dat is de boeiende, maar tegelijkertijd ingewikkelde en soms ook frustrerende extra dimensie die het werken op de PG met zich meebrengt. Gedurende mijn diensten ben ik vaak aan het afwegen waar de aandacht naar toe moet, wat er ook echt nog moet gebeuren, wat kan wachten en ook wat ik vergeet. Want ik ben de allereerste om toe te geven dat er vast veel dingen zijn die ik vergeet.
Zwemmend in de drukte in mijn hoofd en intussen taak voor taak afwerkend werd het ook vandaag tijd voor lunchpauze. Het kwam zo uit dat ik die alleen ging houden en dat was prima.
De soep die de man maakte, de broodkorsten die onze bewoners toch niet eten en de hele foute balletjes in satesaus maakten samen met de bloemen die op tafel stonden en de hulp van het zonlicht een mooi stilleven.
Even rust. Ik heb er van genoten.