Samen met de meisjes stond ik aan het eind van de zaterdagmiddag bij de betrekkelijk goedkope textielhandel met maritieme aspiraties. Als je de naam van de keten mag geloven althans.
Ik was op jacht naar een joggingbroek en regenjas voor de groepvierzoon voor de zwemles. Die regenjas is in mijn beleving echt een beetje zielig, als je met zo’n ding in het water springt heb je echt weinig aan de waterdichte kwaliteiten van zo’n ding. Maar goed, het staat in de reglementen.
We stonden wat te kijken naar joggingbroeken en barbiepaarden (vult u zelf even in wie waar naar keek?), toen achter mij werd gemopperd dat er toch altijd mensen in de weg staan. Ik mopperde op mijn beurt iets terug over wat overdreven aantijgingen en zei de betreffende dame toen gedag. Het was namelijk een collega.
De meisjes, die dat laatste niet wisten, waren een beetje geschrokken van onze interactie. De mooie Italiaanse tongval van de collega hielp waarschijnlijk ook niet mee en ze verscholen zich gezellig samen achter mij. Dat ging best goed, maar erg handig vond ik het niet, dus deed ik een poging ze weer te ontdooien.
Dat verliep niet bijzonder soepel, tot we op de goede knop drukten. Ik vroeg de groepdriedochter of ze haar zojuist uitgezochte regenboogshirt wilde laten zien. Dat deed ze en daarop maakte mijn collega in één keer vrienden met de peuterdochter. Ze stond er namelijk op dat die ook iets uit mocht kiezen.
Dat liet mijn assertieve peuter zich geen twee keer zeggen en ze koos prompt het ultiem bij haar passende t-shirt uit. GRRR, stond er op. Ik was uiteraard kansloos en kwam dus met een extra shirt en een roze vlecht aan een haar elastiekje buiten*.
Mocht het ooit oneerlijk zijn, vertelde mijn collega aan de meisjes, kom dan maar een middagje langs, dan leg ik uit hoe het moet. Daarnaast stond ze op een fotosessie met de gescoorde buit. Dat bleek dan weer een hele grap op zich, want krijg het spul maar eens op de foto.
De groepvierzoon had er niet al te veel zin in, de groepdriedochter werd afgeleid door een beeldscherm, de peuterdochter keek wat haar broer aan het doen was en uiteindelijk werd het een grappige serie.
Pedagogisch jammerlijk gefaald vanmiddag, iedereen was wel blij met de score en naar die regenjas moet ik nog verder jagen.
* een geschikte regenjas heb ik trouwens niet gevonden, het enige exemplaar dat ik tegenkwam was zo zwaar dat ik er haast weer rugpijn van kreeg en ik voorzag dat de groepvierzoon met dat ding om zijn lijf in het zwembad niet alleen drijfnat zou worden maar ook zou zinken als een baksteen.