Woensdag werkdag en ergens halverwege de werkdag drink ik koffie met de collega’s van de buurafdeling. In de tuin, in het zonnetje, dus ik had het weer eens uitstekend voor elkaar.

Na wat koetjes en kalfjes kregen we het over werkplezier, het kwijtraken daarvan en het algemene beeld wat er heerst, of lijkt te heersen, over werken op zo’n pg-afdeling. Van daaruit kwam het gesprek over een tv-programma gemaakt door Johnny de Mol, Restaurant Misverstand.

In dit programma gaan een aantal betrekkelijk jonge mensen die lijden aan dementie werken in een restaurant onder leiding van een topkok en dus Johnny. Het is gemaakt in samenwerking met stichting Alzheimer Nederland en het doel is, zo las ik, om te laten zien wat mensen met dementie allemaal nog wél kunnen.

Mooi, zo’n positieve instelling, en zoals ik het begreep van de collega’s is het programma ook mooi en integer gemaakt. Sowieso is bekendheid over wat dementie nou precies inhoudt wat mij betreft een goed idee, en misschien nog wel meer de impact die de ziekte heeft op families. Want die, zo kan ik u vertellen, is echt gigantisch.

Tof dus, aandacht voor dementie en toch is er ook een keerzijde, realiseerden we ons zittend in de zon. Want hoewel de focus op de mogelijkheden natuurlijk mooi is, doet het niet echt recht aan veel van de zeer schrijnende situaties die we op onze afdelingen binnen krijgen.

Compleet uitgeputte mantelzorgers, verwaarlozing door zorgmijdend gedrag, onbegrepen en agressief gedrag, grote onrust, paniek en ontreddering zijn dingen waar we als zorgverleners helaas aan de lopende band mee van doen hebben. Daarnaast blijkt de omgang met naasten soms ook nog niet zo gemakkelijk*.

En als je dan als zorgverleners weer eens met een agressieve zorgvrager moest dealen, vervolgens bijna uitgescholden wordt door een familielid om daarna te weinig tijd over te hebben voor die ene cliënt die ook aandacht verdient, is het wel eens wat frustrerend als Johnny de Mol heel blij begint over alle mogelijkheden van mensen met dementie.

* Veel mantelzorgers hebben ontzettend veel meegemaakt met hun naaste met dementie en zijn logischerwijs zeer betrokken. Ook lijkt het er wel eens op dat mensen niet helemaal realistische verwachtingen hebben van de mogelijkheden binnen onze afdeling. Dat leidt soms tot onbegrip, frustratie of boosheid waar we dan als zorg ook mee moeten omgaan. Best ingewikkeld.