Het ging de afgelopen dagen best goed met de fitness routine en in het kader daarvan ging ik woensdag na een vergadering door naar de sportschool. Dat verliep soepel, tot ik in al mijn wijsheid besloot om te gaan squatten.
Het was nog in de warmup fase, dus niet eens met grote gewichten, maar het ging wel verkeerd. Opeens was daar een zeurende pijn in mijn onderrug en besloot ik het voor gezien te houden. Het bleek een wijs besluit, want toen de spieren waren afgekoeld was er serieuze rugpijn.
In de loop van de avond werd alles wat met bukken en strekken van mijn rug van doen had steeds vervelender en wat ik al vreesde werd waar. Op donderdagochtend kwam ik nauwelijks mijn bed uit.
Zoals ik het nu inschat lijken het spieren te zijn die voor problemen zorgen, ik maak me er daarom geen grote zorgen om, het zal zo verwacht ik tamelijk snel beter gaan, maar vervelend is het wel. Bukken is een probleem, net als opstaan en gaan zitten. Over een peuter optillen hoef ik niet eens na te denken.
Warmte helpt gelukkig wel een beetje en in het kader van het rustig in beweging blijven ging wat baantjes trekken afgewisseld met een rondje sauna. Daarnaast gebruikte ik paracetamol en ibuprofen om de dag wat beter door te komen.
Ik was me aan het aankleden na het zwemmen en kon me opeens identificeren met mensen (lees: zorgvragers) die heel veel moeite hebben met het aantrekken van broek en ondergoed. En die terwijl ze hun broek nog op hun knieën hebben hangen eerst de schoenen aan gaan trekken zodat ze een keer minder hoeven op te staan. Of mensen die steunen tegen de muur als ze iets op moeten pakken wat lager dan heuphoogte ligt.
In die zin is het best een waardevolle ervaring. Het maakt dat ik me beter kan verplaatsen in mensen die vaker met dit soort toestanden kampen. En die mensen help ik vrij geregeld bij het aankleden. Toch zal ik blij zijn als ik weer vrijuit kan bewegen.