Zes weken schoolvakantie en drie weken vrij van het werk zitten er op. Dat klinkt als een eeuwigheid en zo voelt het ook wel een beetje. Het zal wel weer even wennen worden om de route naar school en werk af te leggen.
Maandag gaan we direct volle bak van start met werk voor mij en de man, school en zwemles voor de oudste twee en kinderdagverblijf voor de peuterdochter. Aangezien de man de ochtendspits alleen gaat draaien, bereidde ik wat dingen voor.
Ik was broodtrommels aan het vullen en uitzoeken wanneer er gegymd moet worden en realiseerde me dat ik dat toch echt niet gemist heb. Ik was wel heel trots op mezelf, want ik deed dat al ‘s middags, in plaats van tegen middernacht.
Minder trots was ik op het feit dat ik er tot mijn schrik achter kwam dat ik geen idee had of de gymschoenen nog zouden passen en dat ik er niet aan had gedacht om nieuwe schooltassen te kopen. Ik kwam goed weg, de schoenen passen en de tassen volstaan ook nog wel even. Hopelijk wordt de groepdriedochter niet meteen overspoeld met spullen die mee naar huis moeten, want dan is haar tas te klein.
De groepdriedochter ziet het trouwens helemaal zitten. Ze heeft zin om te beginnen en was helemaal trots op de gymnastiek outfit die ik voor haar bij elkaar zocht. Voor mijn arme groepvierzoon ligt dat een beetje anders. Die houdt gewoon meer van thuis zijn en maakte zich zorgen om van alles. Ik hoop maar dat zijn eerste dag mee gaat vallen.
Na alle opruim- en voorbereidingswerkzaamheden plofte ik rond een uur tien zondagavond op de bank met pen en papier. Ik was zo gestructureerd bezig vandaag, daar moest ik gebruik van maken door snel lijstjes te gaan maken.
Zoekend naar een lege bladzijde ontdekte ik dat de groepdriedochter mijn notitieboek te pakken moet hebben gehad. Ze maakte een prachtige tekening met bijschrift. Een leuke verrassing. Zij redt het wel in groep drie.