Zie daar mijn peutermeisje, spelend met een fietsje dat op het veld staat. Zo af en toe gaat ze naar het fietsje toe deze dagen. Ze gaat er eens op zitten, rijdt een klein stukje, stapt weer af, bekijkt het ding eens en gaat dan weer verder.
Alsof het een klein rustpuntje voor haar is. Waar ze steeds naar terug kan gaan en waar ze niet om hoeft te concurreren. Haar grote broer en zus hebben geen enkele interesse in het fietsje, en daarmee kan ze het als van haar beschouwen. Er zijn geen andere gegadigden.
Mooi om te zien dat ze zo’n rustpunt vond. En ook een teken van het harde groeien wat ze doet. Want zoals altijd in vakanties wordt er weer hard gegroeid door iedereen. De groepvierzoon wordt steeds zelfstandiger, hij geeft niet op en krijgt ook steeds meer dingen zelf voor elkaar.
De groepdriedochter leert omgaan met verantwoordelijkheden en ook met het zoeken van haar plek in allerlei samenstellingen. De peuterdochter is druk met het zoeken van haar plek, met het opeisen van haar deel en met het opzoeken van rust als ze dat nodig heeft. Vandaar het fietsje hier.
Het blijft mooi om te zien, die ontwikkeling. Het zal lader straks weer thuis zijn flinke veranderingen in de dynamiek in huis veroorzaken. Ik ben benieuwd.