Ik kan me eindeloos verbazen over de hoeveelheid eten die in onze kinderen gaat. En over het selectieproces wat daarbij, met name door de meisjes, gehanteerd wordt.
Met de groepdriezoon is het vrij simpel. Die eet bijna alles wel. En in grote hoeveelheden. Over het algemeen op de momenten die voor eten gereserveerd zijn. De tafelmanieren die hij daarbij hanteert zijn dramatisch te noemen, maar ik heb goede hoop dat dat voor zijn achttiende wel ergens bijtrekt.
De kleuterdochter is een heel ander verhaal, die kan grote hoeveelheden van van alles naar binnen werken, maar toch het liefst buiten de maaltijden om. Snoep en koek zijn uiteraard favoriet, maar ook met snackgroenten als tomaat, wortel en komkommer is ze gelukkig. Wat me blijft fascineren is haar vermogen om voor het avondeten eindeloos te zeuren om eten, dan vrijwel niets te eten van het diner en tien minuten na het afronden van de maaltijd wederom om eten te vragen.
De peuterdochter lijkt haar zus wat achterna te gaan en is daarbij op het ogenblik heel selectief in wat ze eet. De genoemde snackgroenten lust ze graag, net als olijven, plakjes worst en meer van die dingen. In mijn bijzijn laat ze koolhydraatbronnen als brood en pasta meestal staan. Maar daar kan ik me niet druk om maken.
Beide meisjes eten doorgaans aanzienlijk beter onder het toeziend ook van anderen. Zo hoor ik geregeld dat ze bij de opvang drie of vier boterhammen naar binnen werken. Toch bijzonder.
Het eetgedrag van met name de dames is niet iets wat me nu zorgen baart. Ze groeien prima, dus het zal wel goed zijn. Wel raak ik zo af en toe gefrustreerd van het vragen om eten vlak voor etenstijd,dat krijgen ze namelijk niet. Of van het wel krijgen ervan en het niet opeten. Zo zonde…
Het lijkt me trouwens behoorlijk ingewikkeld als je je wel druk moet maken om eetgedrag wegens afwijkende groei. Want dat drukmaken heeft volgens mij op veel dingen effect, maar nou net niet op het verbeteren van de intake van een kind. Je kunt het er niet in proppen immers…
Foto: de megahoeveelheid watermeloen was met een minuut of tien verdwenen…