Soms moet ik gewoon lachen om mezelf. Meestal doe ik dan iets buitengewoon sufs, daar kun je ook maar beter om lachen. In dit geval gaat dat een keer niet op. Ik voel me namelijk een beetje als een koe die in het voorjaar weer naar buiten mag, en dat is toch ook best komisch.
Sinds ik het stukje schreef over gebrek aan beweegmotivatie is daar verandering in gekomen. Niets zo wonderlijk als de werking van het menselijk brein, want juist het opschrijven heeft geloof ik geholpen.
Komende woensdag gaat de sportschool eindelijk weer open en ik kan werkelijk niet wachten. Ik sta gewoon te trappelen. Ik reserveerde heel enthousiast meteen drie dagen achter elkaar een tijdsslot voor fitness voor mij en de peuterdochter mag gezellig weer naar de opvang daar.
Deze week ben ik al een paar keer gaan fietsen, en geloof het of niet, ik ging zelfs gezonder eten. Hopelijk verdwijnen de coronakilo’s daarmee binnenkort ook weer en zit ik weer wat prettiger in mijn vel.
Foto: sportselfie gemaakt in betere tijden bij David Lloyd.