Over het algemeen houd ik me hier op Beeing around voor het gemak ver van politieke zaken en gevoelig liggende onderwerpen. Ik schrijf Jip en Janneke stukjes over onderwerpen die dicht bij mezelf liggen en ga ingewikkelde discussies uit de weg.
Natuurlijk geef ik wel eens een mening over opvoeden, onderwerpen uit de zorg of milieutechnische zaken. Maar er zijn zeker ook onderwerpen die ik mijd. Het betreft dan meestal onderwerpen waarbij mijn menig wel heel sterk afwijkt van de algemeen heersende opinie of waar ik me ongemakkelijk bij voel.
Een onderwerp waar ik me zeker ongemakkelijk bij voel is het witte privilege. Maar aangezien een belangrijk deel van het probleem van de slachtoffers van racisme nu juist is dat ze zich niet gehoord weten, lijkt het me belangrijk om over mijn eigen ongemak heen te stappen en het te hebben over dat witte privilege.
Want als wit persoon, opgegroeid in een bijna uitsluitend wit dorp, met vrijwel alleen witte vrienden en kennissen moet ik constateren dat ik werkelijk geen idee heb van racisme en al helemaal niet hoe het voelt om daar slachtoffer van te zijn. Maar eerlijk gezegd ook niet zo goed van wat ik zelf doe.
Ik hoop, ik hoop dat ik geen negatief onderscheid maak. Ik schaam me werkelijk kapot over de kinderopvangtoeslagaffaire. En ik wens heel hard dat we nu eindelijk eens een omslag kunnen maken naar een wereld zonder racisme. Dat één van onze dochters* als tweede naam Rosa kreeg is niet geheel toevallig.
Ik heb dus geen idee van racisme. Gelukkig voor mij. Maar er zijn heel veel mensen die dat spijtig genoeg wel hebben en daar moet écht aandacht voor zijn. En ruimte. Want hoe waardeloos is het dat mensen veroordeeld worden op een eigenschap waarop helemaal niet kan worden geoordeeld.
Hoe mooi zou het zijn als we onze kinderen zonder waardeloze waardeoordelen groot konden brengen. Laten we luisteren naar de slachtoffers van racisme zonder meteen in de verdediging te schieten. Luisteren en leren. Dan maken we in ieder geval een begin.
*Overigens schrijf ik bewust niet welke dochter want het lijkt me nu ook niet de bedoeling om de meisjes torenhoge verwachtingen in de schoenen te schuiven.
Foto: de man deed zijn gymnastiekoefeningen onder toeziend oog van een ganzenfamilie. Ze hebben een prachtige donkere kop en inspireerden, samen met de berichtgeving in het nieuws tot het schrijven van dit stukje.