Er zijn een aantal dingen waar je gewoon niet zo bij stil staat als je nadenkt over het hebben van kinderen. Ik bedoel, je weet dat je vieze dingen gaat doen, er moeten luiers verschoond worden, ze geven over in bed en als ouder staat het dan in je taakomschrijving dat je daar iets mee moet.
Ook kun je van te voren bedenken dat je nageslacht ziek wordt, ongelukken krijgt en dat je daar dan mee naar de huisarts dan wel het ziekenhuis zult moeten gaan.
Het thema wratten was mij echter geheel vreemd toen ik aan het ouderschap begon. Niet dat ik er nooit van hoorde, sterker nog, ik herinner me bij mezelf ook nog wel zo’n geval. Maar de associatie met kinderen had ik gewoon nog nooit zo gelegd.
Naïef wellicht, maar ik heb inmiddels bijgeleerd hoor. Het begon met waterwratjes* bij de groepdriezoon toen die nog peuterzoon was. Vrij onschuldig, hij had er weinig last van en het ging vanzelf over. Maar het werden er wel veel en het duurde best lang, een jaar ofzo, voor ze allemaal weer verdwenen waren.
Bij de kleuterdochter een soortgelijk verhaal, alleen ging het verdwijnen af en toe gepaard met een behoorlijke ontsteking van zo’n waterwrat. Waar dan weer niet zoveel aan te doen is, die ontsteking is doorgaans niet bacterieel zo leerde ik van het huisartsenprotocol**.
Het zal u niet verbazen dat ook de peuterdochter die dingen kreeg. Ervaren als ik inmiddels ben, maar ik me er niet eens meer een beetje druk over. En als er op mammagroepen op de social media weer eens foto’s van waterwratjes bij eerste kindjes voorbijkomen roep ik nu heel geroutineerd
Waterwratjes! Gaat vanzelf over!
Er is bij beide dames ook een voetwrat langsgekomen. Wordt ook veroorzaakt door een virus, en moet ook vanzelf over gaan. Toch hebben we dat ding bij de kleuterdochter aan laten stippen, want ze ging er scheef van lopen. De variant van de peuterdochter houdt de gemoederen hier de laatste weken bezig.
Waar hij eerst netjes in haar voet zat en geen centje pijn veroorzaakte, besloot ie een paar weken geleden dat het tijd was om te gaan en hij kwam dus naar buiten. In de basis prettig, want opgeruimd staat netjes.
Alleen stak ie dus uit. En dat is niet handig. Zo af en toe stoot ons peutermeisje het ding open en dat gaat gepaard met een klein bloedbad. U kunt zich het drama voorstellen. En de laatste dagen deed het ook echt pijn aan t voetje, want de peuterdochter bekwaamde zich in rap tempo in het lopen op haar tenen.
Bij de huisarts konden we pas na een paar dagen terecht, schijnbaar zijn ze daar nog altijd heel druk met de Covid toestanden en na wederom een openstoot drama in de speeltuin vanmiddag, heb ik de lastpak vanavond maar eens verwijderd. Terwijl de peuterdochter sliep heb ik het laatste stukje losgetrokken. En ik vond het nog leuk ook, je bent bijna verpleegkundige of je bent het niet…
Dan hoop ik dat het nu klaar is met de wratten. Deze laatste was wel een dieptepunt namelijk. Het ding begon echt wat te ontsteken en ik voorzag alweer allerlei ellende. We zullen het gaan merken de komende dagen. Op hoop van zege!
* over het verkleinen van woorden in de medische wereld las ik eens dit fantastisch geschreven blog van Michael van Balken
** Eigenwijs als ik ben en om zinloos huisartsenbezoek te voorkomen lees ik tegenwoordig eerst maar eens wat de huisartsen zelf over het betreffende onderwerp in hun richtlijn schrijven alvorens ik ze opbel. Daarbij moet ik uiteraard een disclaimer neerschrijven: ik adviseer niemand om zelf te gaan dokteren en als je je zorgen maakt om de gezondheid van jezelf of je naasten, bel vooral wel de dokter!
Foto: grote pleister op een klein voetje