In het kader van een klein gebaar, groot geluk en vertrouwen in de mensheid moet ik toch nog even opschrijven wat me begin januari overkwam. Een beetje feelgood kan nooit kwaad toch.
Het was zondag, of wellicht zaterdag, in ieder geval weekend en ik was boodschappen gaan doen. Een belangrijk onderdeel van die exercitie was de missie geld te gaan halen. Dat doe ik iedere twee weken om een niet nader te noemen reden*.
Ik verzamelde dus de boodschappen, rekende die af en intussen rende de peuterdochter naar de speelgoedauto die bij de winkelwagentjes staat. U weet wel, zo’n geval waar kids in kunnen zitten en waar dan geld in moet om het ding te laten bewegen.
Waarom mijn kinderen die dingen leuk vinden is mij werkelijk een volstrekt raadsel want ik heb nog nooit een muntje in zo’n apparaat gedaan. Tot groot ongenoegen van mijn nageslacht weiger ik dat namelijk principieel.
De peuterdochter was dus druk met klimmen in die auto terwijl ik doorliep naar de pinautomaat. Eigenwijs als ze is, vindt ze het grappig om overal op te gaan zitten, behalve op het bankje wat daar daadwerkelijk voor bedoeld is. Nu heb ik me er allang bij neergelegd dat het kind nog een keer in het ziekenhuis beland omdat ze ergens vanaf kukelt, maar ik kijk toch altijd met angst en beven naar haar capriolen.
Terwijl ik geld uit de automaat probeerde te halen dus. Een suboptimale combinatie zo bleek later. Ik heb alle handelingen in de basis goed uitgevoerd, maar vergat de laatste toch vrij essentiële. Mijn brein had dat ergens schijnbaar door, want toen we bijna thuis waren realiseerde ik me dat ik me niet herinnerde het geld in mijn portemonnee te hebben gestoken.
Ik heb toen hard balend van mijn eigen stommiteit de peuterdochter en boodschappen thuis afgeleverd en ben voor mijn eigen idee terug gefietst naar de supermarkt. Dat geld zou immers allang weg zijn. Zo’n geldautomaat eet het geld namelijk niet terug op als je het er niet uithaalt, of misschien ook wel, dat weet ik eigenlijk niet. In ieder geval gaat ie eerst nogal luid toeteren, en dat valt gewoon op in een supermarkt.
Licht beschaamd kwam ik bij de balie van de supermarkt met de vraag of ze iets wisten van mijn geld. Tot mijn grote verbazing lag het daar, keurig in een mooi zakje gestoken.
Iemand was zo vriendelijk geweest om het geld even af te geven. Ik werd er helemaal blij van. Het is echt heel makkelijk om dat geld gewoon in je zak te steken en zelfs ook soort van invoelbaar. Ik bedoel, hoe dom is het om je geld in de pinautomaat te laten zitten. Maar dat deed die iemand dus niet.
Bijzonder goed voor mijn vertrouwen in mensheid moet ik zeggen. En natuurlijk erg prettig dat mijn oenige actie niet leidde tot een verdubbeling van de kosten.
* ik kan er wel over zeggen dat het te maken heeft met de verzorging van ons interieur.