Het zijn rare tijden. Zo’n beetje iedereen zit genoodzaakt thuis in de hoop dat alles over een paar weken weer normaal wordt. Behalve dus de mensen in de zogenaamde vitale groepen. Want als die ook thuis gaan zitten, gaat het mis.
En laten de man en ik nou toevallig (of niet) allebei in de zorg werken. Wij gaan dus gewoon werken, sterker nog, ik ga heel veel extra werken.
Vandaar dat onze kinderen wel naar school en kinderdagverblijf gaan. Superfijn dat dat kan, want zo kunnen we ons steentje bijdragen aan deze hele ingewikkelde toestand.
De afgelopen dagen zat de kleuterdochter in een heel klein klasje met nog vier of vijf andere kleuters. Ze had het er gelukkig prima naar haar zin. Ze mocht lekker spelen en knutselen, dus het kind was gelukkig.
Toen ik haar ‘s morgens afleverde zei de juf enthousiast ‘we gaan voor mamma knutselen’. Superlief natuurlijk, en altijd een succes bij zowel mama als kleuter. Ik dacht toen aan de cliënten op mijn werk die voorlopig geen bezoek mogen ontvangen.
De maatregel is logisch en nodig, maar leg het maar eens uit aan iemand met dementie. De opa’s en de oma’s kunnen wat mij betreft wel een beetje extra liefde gebruiken en ik wilde mijn knutsel met alle liefde afstaan. Ik stelde dat voor aan de juf van de dag en kreeg aan het eind van de schooldag een bak vol prachtige knutsels.
Zo zijn de Dahliahof en Lavendelhof nog gezelliger geworden door de mooie decoraties en had ik het genoegen om wat opa’s en oma’s te kunnen verrassen met kleuterliefde. Helemaal leuk!