Die opleiding van mij is in de afrondende fase beland. Prettig, want het einde is in zicht. En tegelijkertijd pittig, want dat afronden moet natuurlijk wel gebeuren.

Vanaf zo’n beetje november staat zo ongeveer alles op school in het teken van de examens. In totaal zijn het er een kleine twintig, en er zijn allerlei vormen.

Sommige dingen moet je in gedrag aantonen op de werkvloer. Over sommige dingen moeten zogenaamde verantwoordingsverslagen worden geschreven. Er moet een heus kwaliteitsverbeterplan komen. En er moet een klinische les en mini-symposium worden neergezet.

Allemaal te doen opzich, veel werk, maar te doen. Het examen waar ik echter als een berg tegenop zag was de versie waarbij je een verpleegtechnische handeling uit moet voeren. Daarbij is het namelijk de bedoeling dat je netjes volgens protocol een handeling uitvoert. Op school. Op poppen/fantomen. Maar wel met een zelf meegebrachte simulant om de interactie met de zorgvrager na te bootsen. En je weet van te voren niet welke handeling je krijgt.

Een nogal zenuwslopende toestand als je het mij vraagt. Alleen al het helemaal volgens de letter volgen van zo’n protocol is ingewikkeld. Dat protocol mocht van te voren bekeken worden, maar moest daarna weer ingeleverd. En dan is er dus ook nog een simulant en kijken er twee examinatoren op je vingers. Ik krijg van minder de zenuwen hoor.

Ik had de man meegevraagd als simulant en zo was hij er getuige van dat ik keurig een infuus in de neparm prikte. Hij hing keurig de zieke en bezorgde patiënt uit en constateerde met mij dat ik er wel een beetje een knoeiboel van maakte. Tijdens het oefenen was het me nog niet eerder overkomen dat er nepbloed naar buiten kwam stromen, maar nu uiteraard wel.

Uiteindelijk was het resultaat wel wat het moest zijn en had ik mijn handelen voor mijn gevoel redelijk kunnen verantwoorden. Toch kneep ik hem behoorlijk in de uren die volgden. We zouden namelijk ’s middags het resultaat gemaild krijgen.

Tot mijn grote opluchting kreeg ik onderstaand bericht in mijn mail:

Een pak van mijn hart en mooi weer een examen in da pocket. Dan ben ik nu geloof ik bevoegd en bekwaam om die handelingen écht te gaan leren. Want volgens mij geldt voor dit soort dingen hetzelfde als met autorijden: je gaat het pas echt leren als je je rijbewijs hebt en zelf aan het verkeer gaat deelnemen.

Recht zo die gaat!