Ja hoiiii!
Das lang geleden! Hoe gaat het ermee?
Nou goed hoor. Druk as usual. Maar dat was vast al duidelijk.
Tot zover het onderwerp blogfrequentie. Het leek me wel passend om zo aan het eind van het jaar weer eens in de spreekwoordelijke pen te klimmen. Met alle jaaroverzichten en vooruitblikken krijg ik toch de behoefte om een beetje mee te doen. Daar draagt de vakantie ook aan bij trouwens. Ik heb na een paar dagen rustig thuis eindelijk weer eens het gevoel van ruimte in mijn hoofd. Lekker.
Terugblikken dus. Eerst maar eens heel recent. Ik werkte met kerst, dat was leuk, hectisch, leerzaam en ik maakte een hartverscheurende casus mee. Wellicht daarover later meer. De man reisde met de kids af naar Dalfsen en ik ging daar op tweede Kerstdag na mijn ochtenddienst achteraan. Dat hadden we best prima geregeld.
Op de laatste maanden dan. Ja jeetje, ik ging met school mijn examenjaar in, wisselde van afdeling en doelgroep, de groepdriezoon werd steeds wijzer, de kleuterdochter gaat echt richting kleuter-af en de peuterdochter ontpopte zich tot een ware puber. In alle eerlijkheid liep ik geregeld wat achter de feiten aan. Mijn figuurlijke jongleerkwaliteiten werden danig op de proef gesteld.
En 2019 nog. Er is veel geleerd dit jaar. Loslaten, prioriteiten stellen, lezen, fietsen, praten, klinisch redeneren en nog veel meer dingen die ik nu even niet opgelepeld krijg. Er is ook veel gesport, door de man en mijzelf, maar ook de kids doen een beetje mee. Het ging allemaal met up’s en downs maar in het algemeen ben ik trots op ons.
Terugblikken op een heel decennium vind ik wel heel gecompliceerd. Werkelijk alles is anders. En dat moet ook lijkt me. Van twintiger werd ik dertiger, van werkend in mijn eerste baan moeder en van basketballer sportschoolbezoeker en jawel, hardloper. Dat laatste klinkt wat negatief maar ik ben er prima tevreden mee.
We gaan nu een decennium afsluiten. Dag crazy tens en vooral hallo roaring twenties. Roaring wordt het sowieso. Over tien jaar hebben we drie tieners in huis en gaan de man en ik toch echt richting de vijftig. Een wonderbaarlijke gedachte. Laten we vooral hopen dat we dat allemaal in goede gezondheid kunnen beleven.
Op iets kortere termijn zal 2020 ook een jaar opzich worden. Nog een paar maanden, dan kan ik mijzelf hopelijk verpleegkundige noemen. Stiekem denk ik alweer over een vervolgstap maar ik nam me sowieso een studiepauze van een jaar voor. Verder zal de kleuterdochter na dit jaar vermoedelijk kunnen voorlezen en hebben we het laatste jaar een peutermeisje in huis.
Veel te doen, veel om op terug te kijken en vooral veel om van te genieten. Een hele fijne jaarwisseling allemaal, en veel geluk in twintigtwintig!