Al weer een paar jaar geleden ontdekte ik het fenomeen ‘uitgestelde koffie’. Het idee daarvan is dat wanneer je ergens koffie drinkt, je niet alleen voor jezelf koffie bestelt, maar ook alvast voor iemand die dat niet zo maar kan betalen.

Iemand kan op een dergelijke plek dan vragen of er een uitgestelde koffie is, en als dat het geval is, daar gebruik van maken. Een mooi concept, zo vind ik. Een beetje in de categorie kleine moeite, groot gebaar.

Ik weet eigenlijk niet zoveel plekken waar ze uitgestelde koffie schenken, maar de bibliotheek in Eindhoven heeft ze op de kaart staan. Daar kom ik wel eens met de kindjes en ik bestel er steevast een uitgestelde koffie als ik er zelf koffie drink. Gewoon omdat het kan.

Geen idee of het goed is geweest voor mijn karma, maar afgelopen zondag overkwam me iets omgekeerds. Ik was met de oudste twee de MacDonalds ingewandeld, het spul moest namelijk plassen. Hoewel ik het had kunnen bedenken, was ik niet voorbereid op de streng kijkende toiletjuffrouw achter het bordje met ’30 cent’.

Ik ben heden ten dagen één van de mensen die nooit cash op zak heeft en stond dan ook een beetje sip naar mijn pinpas te kijken. Daar kon ik niets mee.

Een dame die van het toilet afkwam bekeek de situatie eens en duwde me geld in de hand, ‘ik weet precies hoe het is met kleine kinderen’ zei ze erbij. Mijn opluchting was groot, het spul moest inmiddels nodig namelijk.

Mijn grote dank gaat dus uit naar de vrouw die mij die twee euro gaf. Wat fijn dat dit soort dingen gebeuren. Ik ga deze vriendelijkheid zeker doorgeven, en als iedereen dat doet, wordt de wereld vast een beetje mooier.

Foto via Pexels