Na de zwemperikelen van zaterdag ging de sportieve toestand op zondag vrolijk verder. Het was namelijk ook het weekend van de marathon hier in Eindhoven. We juichen ieder jaar wel voor de lopers, en na het officieuze wereldrecord van gister op de marathon in Wenen, waren we vandaag extra geïnspireerd.
Toch zag ons programma er dit jaar wat anders uit dan eerdere jaren. De man liep vorige week al een halve marathon in Breda en had zich ten doel gesteld om zoveel mogelijk hardloopmaatjes aan te moedigen. Hij zorgde voor een grote stapel moodfood, zette dat, samen met de meisjes in de bakfiets en ging op allerlei plekken aanmoedigen.
De groepdriezoon en ik gingen op medaillejacht. We deden mee aan de mini-marathon, een mijl door het centrum van de stad hollen. Dat was leuk, gezellig, erg druk en ging boven verwachting goed. Ik had zo ingeschat dat de groepdriezoon die mijl best kon rennen, maar het gemak waarmee hij dat deed had ik niet zien komen.
Hij genoot met volle teugen, gaf eindeloos high fives en begon te juichen toen hij een Amerikaanse vrachtwagen zag staan. Hij droomde ook nog even weg toen we langs een kerk kwamen, wellicht zocht hij naar Quasimodo.
Na zo’n twaalfenhalve minuut waren we weer klaar en kregen we inderdaad een medaille. Toen die binnen was gingen we samen met de man en de meisjes op supporttoer. Er werd veel gehighfived en lekker gegeten van alles wat de man meenam.
De groepdriezoon maakte flink de blits met zijn startnummer en medaille om zijn nek. Ik ben nu al benieuwd naar de foto’s die verschillende fotografen van hem maakte. En misschien gaan we volgend jaar wel voor de vijf kilometer!