Drie (!) weken geleden is het dat ik voor het laatst een stukje postte, en dat wil, al zeg ik het zelf, toch wel iets zeggen.
Bijvoorbeeld dat ik een beetje blogmoe ben geworden of, na jullie ruim drieënhalf jaar bestookt te hebben met mijn gezwets, een keer uitgekletst.
Toch is dat niet het geval. Ik ben gewoon ten prooi gevallen aan de drukte van het dagelijkse leven en daar werd het bloggen het slachtoffer van. Niet dat ik nou heel veel meer moest doen dan anders hoor. Er was wel wat hectiek van het einde van het schooljaar, maar zo bijzonder was dat nu ook weer niet.
Het voornaamste punt zit hem er in, zo moest ik constateren, dat ik knettertjemoe was. Van school, van werk, van het schema van de kindjes, van het huishouden en dan vooral van de combinatie ervan. En waar ik aan het eind van de dag meestal nog een stukje tikte, hing ik nu geregeld wat uitgeblust op de bank. Geen zin te hebben.
En mocht er dan onverhoopt wel inspiratie zijn, werd ik tegengehouden door een vervelend intern stemmetje dat me vertelde dat eerst de opdrachten voor school moesten worden afgemaakt. Volstrekt idioot natuurlijk, maar zo kan het gaan.
Inmiddels zit de eerste vakantieweek er alweer op. De oudste twee hebben gelogeerd, de man en ik moeten nu nog twee weken werken. De opdrachten zijn in ieder geval afgemaakt en ik hoop dat er langzaam een soort van vakantiegevoel gaat komen.
We zullen het, wellicht, merken aan de blogfrequentie.