Het liet even op zich wachten, maar de peuterdochter heeft ontdekt dat ze kan communiceren op andere manieren dan door te huilen of die te zeggen. En daarmee is weer eens een nieuwe fase aangebroken, zo leuk.
Ze zegt iedere dag woordjes die ik nog niet eerder hoorde en maakt ook steeds efficiënter gebruik van haar communicatiemogelijkheden. Zo roept ze gewoon eet en dorst als ze iets wil eten of drinken. Door een specifiek kastje open te trekken kan ze daarbij ook prima aangeven wat ze dan precies wil hebben.
Op weg naar huis wist ze me vandaag uit te leggen dat ze bij Yip een boterham met kaas had gegeten en daarmee geloof ik dat de extra controle-afspraak bij het consternatiebureau nog overbodiger is geworden dan ik al dacht.
Sommige dingen zijn zonder woorden duidelijk genoeg. Als de peuterdochter heel blij naar de lucht gaat staan wijzen, ziet ze een vliegtuig. Of hoort, want ze doet het ook als ze de lucht niet eens kan zien.
Ik vermoed dat ik nog wel eens met weemoed ga terugdenken aan de tijd dat we wachtten op de eerste woorden. De peuterdochter lijkt van alles te vertellen te hebben en eist haar aandeel in de gesprekken tot nu toe erg effectief op.