De kleuterdochter had zich op school heel enthousiast aangemeld voor de ‘wie-ben-ik-kring’. Dat is een soort spreekbeurt achtig iets waarin de kleuters over zichzelf mogen vertellen. Als ze willen.
In al haar wijsheid had de kleuterdochter dus bedacht dat ze dat ging doen. Ze kreeg het bijbehorende blauwe koffertje met instructie voor de ouders mee en mocht aan de slag.
Vervolgens besloot ze in al haar eigenwijsheid dat ze er toch maar geen zin in had en zadelde mij op met een dilemma. Enerzijds wilde ik haar geen spreekbeurt opleggen, want hallo, het kind is vier. Aan de andere kant had ze zich er wel voor opgegeven en dus een afspraak gemaakt.
Lastig lastig. Overleg met de juf leverde een mooi compromis op. We zouden het een beetje voorbereiden en op het moment suprême zou de juf de kleuterdochter dan gewoon betrekken bij wat we hadden aangeleverd. Dan kon ze meedoen, maar ze kon het ook laten. Ik was bijzonder benieuwd hoe het uit ging pakken.
Tot mijn verrassing kwamen er leuke foto’s van de wie-ben-ik-kring. De kleuterdochter had niet alleen blij enthousiast verteld over de foto van haar bed en haar meegebrachte spullen. Ze had zelfs een prachtige vertolking van Elsa’s let it go laten zien. Dat had ik bepaald niet zien komen gezien de protesten vooraf.
Achteraf was de kleuterdochter wel tevreden. Ze had haar bed laten zien en kon supergoed zingen, zo besloot ze. Toch mooi.