Afgelopen week wist Facebook me te vertellen dat ik een jaar bij de RSZK werkte. Een jaar alweer. Een goed moment om eens terug te kijken lijkt me zo.
Een jaar geleden ging ik aan de slag als aspirant-leerling en had werkelijk geen benul van hoe het er nu écht aan toe ging in zo’n verpleeghuis. Een paar maanden later startte ik met de opleiding tot verzorgende en daar werd al snel duidelijk dat een overstap naar verpleegkunde er wel in zat.
En zo startte ik na de zomer met de volgende opleiding en ben ik nu opeens derdejaars verpleegkunde. Dat schoot lekker op. Het is tegelijkertijd goed om af en toe een pas op de plaats te maken. Ik weet nu wel iets beter hoe het er aan toe gaat in een verpleeghuis, maar er valt toch ook nog wel ontzettend veel te leren.
Ik kan me inmiddels prima redden met de dagelijkse zorg en zo langzamerhand iets verder denken over de achterliggende processen begint ook te komen. De routine en vanzelfsprekendheid in handelen krijg ik wat in de vingers, hoewel ik me echt nog niet met veel van de collega’s durf te vergelijken.
Het meest blijf ik toch leren van de kleine, niet zo zeer zorggerelateerde maar wel veel toevoegende momenten. Zo zag ik vandaag een collega een boterham geven aan één van de zorgvragers. Volstrekt vanzelfsprekend had ze haar vrije hand in één van de wat verkrampte handen gelegd.
Als je dan gaat analyseren zie je dat de hand van de zorgvrager wat ontspande en er tevens mooi contact was tussen de twee. Prachtig om te zien, zo vond ik. En als ik dat dan zo bezie, weet ik weer dat mijn keuze voor een carrièreswitch de juiste was.