Soms heb je van die dagen, dat alles tegenzit. Of denkt, dat alles tegenzit – er zal een psychologisch fenomeen aan ten grondslag liggen wat alle obstakels van een bewuste dag aaneen rijgt waarna de conclusie “Vandaag is een ramp” snel getrokken is. Totaal niet gefundeerd op feiten en wars van objectieve (zelf)reflectie.
Daarom een woord vooraf. Hoewel ik af en toe best zwartgallig kan zijn en het toegeven aan de ‘dark side’ dan een reële optie is, was daar nu geen sprake van. Geen negatieve bias dus en was wat ik meemaakte misschien echt een opeenstapeling van ongeluk.*
Ik had Micah vorig weekend gevraagd: “Mama werkt het hele weekend, waar zullen we heengaan?” Waar ik misschien beter had kunnen vragen naar welk museum we zouden gaan, antwoordde hij: “Opa en oma.” Zo gezegd, zo gedaan; het paste daar ook in de agenda dus vertrokken we vrijdagmiddag na een geslaagde Sinterklaasviering bij Villa Yip naar de trein. Voor een voorspoedige treinreis hoopte ik en een lang, relaxed weekendje weg.
Ik trok m’n ietwat gammele iPhone 6 van de lader, we liepen naar de bus en niets. Vroeger had je nog zoiets als een blue screen of death, maar mijn iPhone deed niets, noppes, nada. We stapten toch de bus in – onderweg begonnen de radertjes te draaien. Opties kwamen evensnel naar boven: een ‘dumb phone’ kopen bij Media Markt, “Hé, hebben die niet ook een reparatieservice” of ik heb thuis nog wel een ouderwetse smartphone liggen. Rechtsomkeer maken zou afbreuk doen aan de minutieuze – vooruit zorgvuldige – voorbereiding van de reis, en zelfs ons Waterloo kunnen betekenen. Kan je het opbrengen erna opnieuw te vertrekken?
‘Even’ naar de Media Markt dus. Alleen, met drie kinderen, om vijf uur; dat is als het tekenen van je eigen doodvonnis. De klantenservice was weer druk en hun repair lab angstvallig leeg, snel door naar optie twee dus. Zo’n belwinkel waar ik weinig hoogte van krijg, maar dat ligt aan mijn eigen bekrompen referentiekader. Wees duidelijk en direct krijg ik weleens als tip: “Goedenavond, heeft u een pentalobe schroevendraaier voor iPhones,” begon ik. Vier ogen richtten zich op mij – de aandacht van de baas was getrokken. “Te leen,” ging ik verder, “Mijn iPhone is gecrasht en reageert niet meer, hij is niet leeg.” Wat ontredderd werd het ding aangesloten op een lader en gepoogd het ding te resetten, “Dat werkt niet, de home button is stuk.” “Dat is niet zo handig, want dan kan je niet meer resetten als je een belangrijk gesprek hebt” – vertel mij wat. “Is dit een originele iPhone,” vroeg hij terwijl hij zijn enthousiasme niet kon onderdrukken. “Nee, zelf gerepareerd, heb je een pentalobe schroevendraaier?” vroeg ik opnieuw. Dan verbreek ik de accuconnector en doet het ding het geheid weer. Overtuigd, dat er niet meer in zat dan een vriendendienst wees hij mij een rekje schroevendraaiers. Een-twee-drie en m’n iPhone was er weer, ik schudde hem de hand en bedankte hem: “You saved my day.”
We gingen eten bij LEON – nieuw in Utrecht – en een aanrader:
Saar moest plassen, Linne sliep, Micah vind ik wijs en verstandig. “Kon ik alleen met Saar naar de wc gaan?” redeneerde ik in mijzelf toen ik al onderweg was. We begonnen te rennen. Ach, er was toezicht, het eten was al besteld. Het zal toch niet, dat… Hoe leg ik uit, dat ik met Saar naar de wc ging en even later bij de politie zat? “Uitgaan van het goede van de mens,” drukte ik mij op het hart.
Alles ging goed.
Micah werd onrustig: groeipijn. “Het begon bij het uit de trein stappen en wordt steeds erger,” kermt hij. Geen zetpil mee; inderdaad geen minutieuze voorbereiding. Wonder boven wonder – wat wordt hij groot – spoelt hij een volwassen pil weg met sinaasappelsap. Klasse en weer een uitdaging minder.
Nog even een taxi boeken bedenk ik mij ruim op tijd, NS Zonetaxi rijdt vanaf station Ommen had ik mij verzekerd dus… geen Zonetaxi vanaf station Ommen. Huh. Ik tweet, bel met de NS, wordt doorverwezen met de Zonetaxi klantenservice, beantwoord een tweet. En besluit: zij gaan mijn uitdaging niet oplossen. Ik schakel, station Dalfsen, een reguliere taxi, station Raalte, tien kilometer verder, wel een Zonetaxi. Dat laatste: “Being in control.”
De chauffeur is niet verbaasd: “Die aanbestedingen maken het er niet duidelijker op – vervoerders op trajecten wisselen elkaar af.” Ons gesprek is hartelijk – Saar slaapt en Linne doezelt.
Eenmaal thuis komen opa en oma thuis van hun avondje theater, en leeft Linne op: klimmen en klauteren tegen beter weten in. Ze blijkt een doorzetter, misschien net als ík.
* Waarschijnlijk geen echt ‘ongeluk’ waar bij achtereenvolgens een tsunami en kernramp sprake van is. Een opeenstapeling van pech – hoogstens.