Na een week herfstvakantie, het voordeel van naar school gaan is dat je ook weer van de vakanties kunt genieten, was het de afgelopen dagen weer tijd voor de schoolbanken.
Naast die schoolbanken wederom les in het praktijklokaal met deze keer een onderwerp waar zo’n beetje de hele periode naar toe werf gebouwd én waar zo’n beetje iedereen aan denkt bij het vak verpleegkunde. Het prikken van een infuus.
Ik ondervond dat inmiddels een aantal malen aan den lijve en vond dat altijd al een boeiend kunstje. Om het nu eens uit te gaan proberen leek me dan ook gewoon leuk. Al was het alleen al om eens te snappen hoe het precies moet.
In theorie begrijp ik het nu prima. Het erbij uitvoeren van het protocol komt ook helemaal in orde. Maar of ik nu ook echt in staat ben om een infuus in een mens te krijgen waag ik nog even te betwijfelen.
Het vinden van een ader alleen al vond ik ingewikkeld. En dat ding dan vervolgens ook nog goed aanprikken is toch een kunstje op zich. Ik was licht gefrustreerd dat het ik zelfs op de pop mis wist te prikken, hoewel we waarschijnlijk nooit zullen weten of dat echt zo was. Die arme arm is al zo vaak gebruikt dat zijn functioneren wat achteruit lijkt gegaan.
Het lijkt me best waardevol om eens te oefenen op mensen die zich daarvoor vrijwillig aanmelden. Als tegenprestatie wil ik dan ook gerust voor patiënt spelen. Maar ja, deze handelingen zijn dan net weer te echt om op elkaar te gaan oefenen.
Nog maar een paar keer terug naar de pop dus. En als het ooit in de praktijk voorkomt, wat in een verpleeghuis nu niet echt in de verwachting ligt, goed afkijken en dan op hoop van zegen…
Foto’s: met dank aan klasgenootje Robin
View Comments (3)
Je mag best op mij oefenen hoor. Toevallig weet ik namelijk dat er niets is wat jij niét kunt (leren) dus ik heb er alle vertrouwen in! En aan misprikken ben ik gewend dus..... het kan alleen maar meevallen!???
Wat lief! ?
Leren doe ik het vast, maar alle begin is moeilijk...
Ps. Natuurlijk mag je als tegenprestatie patiënt spelen als je daar blij van wordt. Weet alleen wel dat mijn ‘medische’ zorg (voor de kids op school) voornamelijk bestaat uit het bieden van liefde, aandacht en een troostende aanraking in de vorm van een arm om- of een hand op de schouder. Pleisters plakken is mijn specialiteit (alle kinderen willen graag dat ík dat doe. Niet omdat ik dat zo fantastisch kan, maar wél omdat ik héle mooie heb, met gezellige plaatjes en tekstjes enzo?), koelen of een bloedneus stelpen lukt ook nog wel maar verder is mijn plan van aanpak toch écht: snel een collega (laten) halen die er wél verstand van heeft....
Wat ik maar wil zeggen is: het mág heus, dat patiënt spelen, maar het hoéft niet....???