We moeten het toch eens over deze doorgaans best schattige beestjes hebben. De groepdriezoon geeft de voorkeur aan de grote, gevaarlijke varianten, maar ik doel in deze op de huisvariant.
En dan zelfs daar weer een speelgoedversie van. Het zit namelijk als volgt; één van de zorgvragers op de afdeling waar ik werk had in een vroeger leven schijnbaar katten als huisdier. Nu de zelfzorg niet meer gaat, is de zorg voor huisdieren ook niet meer aan de orde, maar daar heeft deze zorgvrager wat op gevonden.
Er zijn twee speelgoedkatten geadopteerd en daar wordt eindeloos tegen gekletst en mee geknuffeld. Ergens weet deze cliënt heus dat ze niet echt zijn, wanneer je vraagt waarom de ene wel geluid maakt en de ander niet, luidt het antwoord ‘die heeft geen batterijen!’
Dat mag de pret niet drukken. De katten doen als volwaardig mee. Voor ons zorgverleners betekent dat soms extra werk. De katten moeten gekamd, in bed, uit bed, rechtgelegd, een dekentje, echt je krijgt het haast niet verzonnen. En natuurlijk moeten de beestjes af en toe eten.
Ze moeten dan meegenomen worden en een schoteltje melk krijgen. ‘Maar niet langer dan drie minuten!’ Iedere normale zuster neemt de knuffelbeesten mee, mikt ze in een hoek om ze daar enige tijd later weer uit te vissen en terug te bezorgen.
Zo niet deze zuster. Ik vind het dus leuk om dit spel mee te spelen en heb er een hobby van gemaakt om ze op verschillende plekken eten te geven. Natuurlijk maak ik dan meteen een foto en laat die aan de kattenbaas zien. Het levert steevast een brede glimlach op.
Nu leek het me wel aardig om wat kattenstreken te simuleren. Doen alsof ze de gordijnen in vliegen ofzo. En uiteraard moet dit dan worden teruggekoppeld aan de eigenaresse. Hebben jullie nog leuke scenario’s die ik gemakkelijk kan uitvoeren?