Beeing around

Zeg, help me even. Ik vind het doorgaans belangrijk om niet meteen een oordeel klaar te hebben als er zich situaties voordoen waarin ik zelf anders zou reageren of handelen.

Ik weet immers de achtergrond meestal niet en sowieso, wie ben ik om iets van andere mensen te vinden.

Toch deed er zich een situatie voor waar ik bepaald iets van vond. Sterker nog, ik stond werkelijk met mijn oren te flapperen en moest mijn kaak in spreekwoordelijke zin oprapen van de grond.

Het geval was als volgt; we zaten bij de MacDonalds. Daar kun je op zichzelf al iets van vinden, maar wij doen dat tot grote vreugde van de kindjes zo af en toe. Je woont er on de hoek of niet.

De man had het pand verlaten op weg naar de volgende verplichting en de groepdriezoon was samen met de kleuterdochter in het klimtoestel aan het spelen. De dreumesdochter at nog een paar frietjes en ik was de chaos van verpakking aan het temmen zodat ik het in de prullenbak kon mikken.

Ik was daar net mee klaar toen de moeder en zoon aan de tafel naast ons ook aanstalten maakten om te gaan. ‘Moeten we niet opruimen?’ vroeg het manneke van een jaar of acht aan zijn moeder (althans, ik denk dat het zijn moeder was). Terwijl hij het vroeg raapte hij wat dingen bij elkaar.

‘Nee hoor, daar is het personeel voor’ antwoordde de vrouw doodleuk en keek mij er eens uitdagend bij aan. Vervolgens liep ze weg.

Wow, die had ik niet zien komen. Dat je nou niet opruimt op zo’n plek vind ik niet erg sociaal maar desondanks te overzien. Dat je een kind echter ontmoedigt om zijn spullen even op te ruimen omdat je jezelf schijnbaar te goed voelt om dat te doen vind ik echt heel vreemd.

Wat zou iemand bewegen om zich zo, in mijn ogen, schofterig te gedragen?

Een oordeel van mijn kant dus. Ik ben er nog verbaasd over. Misschien ook wel vooral omdat de dame in kwestie mij welhaast minachtend aankeek daar bij die afvalbak.