In het verpleeghuis waar ik werk, wonen mensen doorgaans bepaald niet voor hun zweetvoeten. De meeste bewoners van de somatische afdeling waar ik sta zijn betrekkelijk oud en als gevolg van de gebreken waarmee die ouderdom kwam, zijn ze in het verpleeghuis terecht gekomen.
Er zijn echter ook cliënten die helemaal nog niet zou oud waren toen ze getroffen werden door het één of ander en dientengevolge niet meer voor zichzelf kunnen zorgen. Best confronterend vond ik dat in het begin, het doet je maar weer beseffen dat gezondheid een groot goed is en tegelijkertijd best kwetsbaar.
Één van de wat jongere zorgvragers verjaarde recent. Ergens wrang om gezien de omstandigheden een feestje te vieren, maar aan de andere kant, je kunt moeilijk altijd maar gaan zitten kniezen en zielig doen. Dus zongen we, versierden een deur en aten taart. Helemaal leuk.De betreffende cliënt kreeg ook visite. Van degene die vrijwel dagelijks op bezoek komt, waarvoor mijn diepe respect, en ook van iemand die speciaal voor de verjaardag kwam. Deze laatste kwam naar me toe met de vraag waar het eerder genoemde bezoek was.
Ze hadden elkaar net gemist en daar werd van gebaald. ‘En aan de cliënt heb je ook al niets, we gaan maar weer’ kreeg ik te horen. En weg was het verjaardagsbezoek.
Ik was op zijn minst verbaasd over deze gang van zaken. Ik wist ook niet zo goed wat te zeggen. Ik probeerde nog uit te leggen dat een wandelingetje heus gewaardeerd werd, maar dat zag het bezoek niet zitten.
Nadat ik mijn verbazing en verontwaardiging te boven was gekomen dacht ik nog eens na over de situatie en ik kreeg zowaar wat meer begrip. Net zoals het voor mij in het begin confronterend was om sommige cliënten te helpen, kan dat natuurlijk zeker ook gelden voor familie of vrienden van zorgvragers.
Misschien was het bezoek wel heel erg geschrokken. Of vond men het heel lastig om deze cliënt in deze, niet-responsieve, toestand te zien. Dat kan ik me ook wel voorstellen, zeker als je diegene kent van voor dat het verpleeghuis de dagelijkse praktijk werd.
Een beetje milder denken en wat minder oordelen van mijn kant vond ik achteraf wel op zijn plaats. Maar schrijnend was het wel om te zien. Ook dat hoort bij de zorg…
Foto: via Pexels, gemaakt door Patrick de Boeck