Er bleven nog zo’n dertig kilometer over om te overbruggen naar Florenville, daarvandaan zouden we dan de trein nemen. De man en ik waren erg benieuwd en zelfs ook een klein beetje nerveus over de reis huiswaarts. Want hoewel een fiets in de trein laden best te doen is, is vakantiefietsen en Nederlandse Spoorwegen geen ideale combinatie te noemen. Er is gewoon weinig ruimte en ervaring leert dat niet iedere NS-medewerker even bereid is om mee te denken in het vervoer.
Maar goed, wat België zou brengen was afwachten en bovendien moest er eerst gefietst worden. Na het ontbijt bij er café in Douzy wat we afsloten met een echte macaron (hé mamma, die staan bij buurvrouw E. op een schilderij aldus de kleuterdochter) gingen we op pad.
We volgden geen rivier meer, en daarmee was de route ook niet meer mooi vlak. Veel vals plat en hier en daar een klimmetje; ruim vierhonderd hoogtemeters maakten we. Ik besloot definitief; ik ga nooit voor mijn lol een berg op fietsen.
Net na tweeën kwamen we aan op het station van Florenville en om kwart over twee stapten we in de trein. Strakke timing, ging prima.
Met drie stoptreinen gingen we naar Luik. Bewust, want in die treinen is flink de ruimte voor fietsen, ze zijn niet zo druk en de conducteurs waren best bereid even te wachten. Van Luik naar Maastricht ging het met een internationale trein. De fietsen en kar op twee verschillende balkons, werkelijk alles blokkerend.
Er volgde ook nog een discussie met een conducteur, hij vond dat we bij moesten betalen. De man vond van niet en de man zou de man niet zijn als hij uiteindelijk niet zijn gelijk kreeg. In Maastricht lieten we een intercity lopen zodat we op ons gemakje de fietsen in konden laden. En braaf volgens de regels de tassen er vanaf konden halen.
Bij het uitstappen in Eindhoven blesseerde de man een haastige reiziger door per ongeluk op haar voet te gaan staan. De beste dame stapte de trein in terwijl we nog druk aan het uitladen waren. Met drie fietsen, een kar, negen tassen en niet te vergeten drie kleine kinderen is dat een klus op zich.
Ik hoop oprecht dat de dame geen schade aan haar voet heeft opgelopen, zo’n fietsschoen bovenop een slipper kan echt niet de bedoeling zijn, maar ik hoop óók dat ze geleerd heeft de uitstappende reiziger voorrang te geven.
Al met al waren we mooi voor tien uur thuis, gingen de kindjes lekker slapen, was de douche verfrissend en de schone kleren een verademing. De eerste was staat alweer aan. Het weekend gaan we rustig opruimen.
View Comments (2)
Ik heb bewondering voor jullie fiets- en voor al treinavonturen en met plezier de reis gevolgd. Ik vraag me dan toch af, zijn jullie nu niet gesloopt en toe aan vakantie!?!
Haha, nee hoor. Het mooie aan deze vorm van vakantie is dat je echt helemaal loskomt van het dagelijks leven. En daar is vakantie voor bedoeld toch?
Ik heb nu juist weer ruimte voor de waan van de dag!