Beeing around

Het was, zoals vrij geregeld op het ogenblik, weer eens werkweekend. Dat is niet zo’n punt, de man vermaakt zich meestal prima met de kindjes en daarnaast heeft een weekenddienst ook zo zijn voordelen.

Wat er alleen niet zo van komt op deze manier is familiebezoek. De familie woont op twee+ uur treinafstand en we combineren dat derhalve meestal met een minilogeerpartij.

De man vond dat het wel weer eens tijd werd om naar zijn ouders te gaan. En besloot om dat dit weekend te ondernemen. Ik dacht er over na om in het gat van vierentwintig uur dat tussen mijn diensten zit heen en weer te reizen zodat ik ze ’s nachts niet zou hoeven missen. Het duurde toch nog anderhalve dag voor ik besloot dat dat eigenlijk gekkenwerk is.

De man ging dus logeren in het noorden met de kindjes en ik was een nachtje alleen thuis. Nu heb ik in de afgelopen zes jaar welgeteld één keer zonder kind geslapen en dat was nog voor de geboorte van de peuterdochter.

Een gekke gewaarwording. Maar ook wel eens heel erg lekker. Vanuit mijn werk ben ik gaan sporten, douchte thuis, draaide een wasje en ging om half acht nog naar de supermarkt om wat eten te halen. Dat at ik tegen half negen een keer op en daarna hing ik rustig verder.

Ik moet wel lachen om mezelf, want er zit weinig rust meer in me. Ik voel me dan toch geroepen om Mount Everfold te temmen en nog wat andere opruimperikelen te ondernemen.

Desondanks lag ik om half twaalf in bed en werd één minuut, eh acht uur later, weer wakker. Als een blok geslapen dus. Dat viel me niet tegen. Voor hetzelfde geld had ik helemaal niet meer kunnen slapen zonder gezelschap.

Ik kan er wel aan wennen, af en toe een nachtje alleen. Nu hopen dat de man het ook als enigszins leuk ervaart.

Foto: nadeeltje is wel dat er een paar keer gekolfd moet worden. En het mag duidelijk zijn dat de dames er geen gelijke productie op nahouden.